Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

ΚΡΙΣΗ, ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Η ουσιαστική αιτία της σημερινής οικονομικοπολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, είναι η συγκέντρωση της Εξουσίας στα χέρια διάφορων ηγεμονιών, την οποία παράγει και αναπαράγει η δυναμική του συστήμτος της αγοράς και το πολιτικό του προσωπικό, η αντιπροσωπευτική μορφή διακυβέρνησης που αναδύθηκε απο την Ευρώπη πριν 2 αιώνες. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, επινόηση των θεμελιωτών του αμερικανικού συντάγματος 200 χρόνια πριν, είχε ως σκοπό τον ευνουχισμό της συμμετοχικής και λαϊκής πρωτοβουλίας που μέχρι εκείνη την εποχή υφίσταται από το Αθηναϊκό νόημα της μερικής αυτονομίας του δήμου, με την έννοια της άμεσης άσκησης αποφάσεων απο την πλειοψηφία των πολιτών (πλην γυναικών και δούλων).
Έτσι λοιπόν, μέσα στη ρευστότητα του καπιταλιστικού και εξουσιαστικού μετασχηματισμού, η λεηλασία των "κεκτημένων" δεν προέκυψε απο παρθενογένεση , αλλά μέσα απο τις μακρές κινήσεις του Κεφαλαίου σε συνδυασμό με τις πολιτικές και ταξικές αντιπαραθέσεις. Ο ταξικός πόλεμος δε σταμάτησε ούτε μια στιγμή τα τελευταία 40 χρόνια (1970-2010) στη χώρα μας, ίσα - ίσα οξύνθηκε και είναι το ίδιο το Κεφάλαιο που μας το υπενθυμίζει.
Ήδη απο τη Χούντα, οι κρατικές δαπάνες και το εξωτερικό χρέος είχαν αυξηθεί ραγδαία (τριπλάσιος δανεισμός συγκριτικά με την ίδρυση του ελληνικού Κράτους. Μετά τη κατάρευση της Χούντας, το Κεφάλαιο έδειξε ανοιχτά οτι δεν έχει να φοβάται τίποτα απο μια αστική δημοκρατία και τα συμφέροντά του εξυπηρετούνται καλύτερα απ' αυτή. Στη συνέχεια ο Καραμανλής επιβάλει ένα καθεστώς "κρατισμού" της οικονομίας με περαιτέρω μεγέθυνση του κρατικού τομέα. Το επερχόμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ.  πραγματοποίησε 35% αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και πριμοδότησε τους δημοσίους υπαλλήλους (για τις πελατειακές του ανάγκες). Όλα αυτά με δανεισμό απο το εξωτερικό και την τότε Ε.Ο.Κ.
Τη δεύτερη τετραετία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1985-1989) με τη στροφή στη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες απόπειρες του Μητσοτάκη (1991-1993), οι δημόσιες δαπάνες και το εξωτερικό χρέος συνέχισαν να καλπάζουν. Τα δάνεια δίνονταν με ευκολότερους όρους. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της επόμενης δεκαετίας βρίσκεται στη τροχιά σύγκλεισης με την ευρωζ'ωνη και αντιμετωπίζει τη δυσχερή οικονομική θέση της Ελλάδας με τα κοινοτικά πακέτα στήριξης. Η τελευταία επταετία (2004-2010) εκτώπισε το χρέος λόγω των λαίμαργων και αρπακτικών διαθέσεων των αφεντικών,  από τη κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και των ταμείων και απο διάφορα  έργα  "άρτου και θεάματος" (π.χ. Ολυμπιάδα ΄04).
Σήμερα η προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. πλασσάρετα ως μονόδρομος απο τους νεοφιλελεύθερους. Το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί υπηρέτες του, δανέιστηκαν για να κάνουν τις δουλειές τους, να στήσουν τα "θαύματά" τους  στα Βαλκάνια, να κάνουν Ολυμπιάδα δημιουργίας και ανανέωσης συμφερόντων. Η οικονομική κρίση επομένως στη χώρα μας είναι δομική και χρόνια και εκφράζεται με την μεταπολεμική αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, η οποία ολοκληρώθηκε με το άνοιγμα των αγορών της  στη παγκόσμια αγορά, την οποία επιτάχυνε η είσοδός της στην Ε.Ε. 
Μιά καταναλωτική κοινωνία (με την εισαγωγή δυτικών προτύπων) χωρίς παραγωγική βάση οδήγησε στο συνεχόμενο δανεισμό. Το "κοινωνικό κράτος" με ξένα κόλυβα που προσπάθησαν να δημιουργήσουν οι εξουσιαστές τη δεκαετία του 80, όχι μέσα απο τη φορολόγηση των προνομιούχων στρωμάτων, αλλά μέσω του αυξανόμενου δανεισμού, δείχνει την ματαιότητα και την απάτη των "σοσιαλιστών".
Η ευθυγράμμιση με την ευρωπαϊκή γραμμή  και υπερεθνικούς οργανισμούς (συνθήκη Μάαστριχτ, Λισσαβόνας, Γκαττ, Ε.Ε./Ο.Ν.Ε., Ν.Α.Τ.Ο., Ε.Κ.Τ., Π.Ο.Ε., Παγκόσμια Τράπεζα, Δ.Ν.Τ.) φανερώνει μια εγχώρια Εξουσία νενέκων με το "Γιές Σερ" στα χείλη και την πιστή εφαρμογή κάθε καταπιεστικόυ μέτρου σε πρακτικό επίπεδο.
  Σταδιακά, μετά τη μεταπολίτευση, παρατηρούμε μια ολομέτωπη επίθεση σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Συμπίεση μισθών, ημερομισθίων και συνταξιοδοτικών δαπανών (ασφαλιστικό), ελαστικές και μαύρες μορφές εργασίας, μερική και περιστασιακή απασχόληση, ανεργία, ιδιοτικοποιήσεις, συμπίεση κοινωνικών δαπανών για κοινωνική προστασία και περίθαλψη, ιδιωτική παιδεία και υγεία, χαράτσωμα των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων με έμμεσους φόρους, αύξηση Φ.Π.Α. και άμεσων φόρων. Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και κατώτερου μισθού, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση αποζημιώσεων, πετσόκομα των Β-Α ενσήμων, δια βίου μάθηση - μισθός μαθητείας, αύξηση λογαριασμών, χαράτσια... Η λιτότητα βαφτίζεται δημοσιονομική παιθαρχία, οι ιδιωτικοποιήσεις απελευθέρωση των αγορών, οι μαζικές απολύσεις  αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων, η μερική και μαύρη εργασία ευελιξία, οι φοροαπαλλαγές των μεγαλοεπιχειρηματιών τόνωση της ανάπτυξης και απασχόλησης.
Παράλληλα η διαφθορά, οι μίζες, οι ύποπτες συμβάσεις, τα έργα - βιτρίνας, τα σκάνδαλα, η φυγάδευση των συσσωρευμένων, απο την κοινωνική κλοπή, κεφαλαίων στο εξωτερικό  συνθέτουν ένα σκηνικό που φανερώνουν την πραγματική ουσία της ύπαρξης του Κράτους και του καπιταλισμού.
Τα δείγματα καταστολής ενάντια σε όσους αγωνίζονται, μας δείχνουν και την μετέπειτα πιο ωμή τακτική τους απέναντι σε όσους αντιστέκονται και φτύνουν στα μούτρα των καπιταλιστών και των λακέδων τους την εθνική ενότητα, τα μέτρα τους, τους νόμους τους, και τις φωνές για "θυσίες" που πρέπει να κάνουμε για τα αφεντικά.
Απο κοντά και οι μηχανισμοί αστικής προπαγάνδας μας τονίζουν την "αναγκαιότητα" της λεηλασίας εναντίον μας και την κοινωνική συναίνεση που πρέπει να επιδείξουμε απέναντι στους "ευεργέτες" καπιταλιστές. Ο ελληνικός λαός καλείτε να ματώσει όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όχο μόνο με τη καθίζηση εισοδημάτων και συντάξεων, αλλά και με τη κατεδάφιση κάθε μεταχουντικής κοινωνικής "κατάκτησης". Ο βρόμικος μιντιακός πόλεμος που παίζεται στα επίσημα Μ.Μ.Ε., αποκαλύπτει και το ρόλο τους να συσκοτίζουν και να αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα μέσα από την "παρέλαση" στα κανάλια  δεκάδων "ειδικών" απο όλο σχεδόν το, πολιτικό φάσμα, που έχουν έμμεσες ή άμεσες διασυνδέσεις με τα παχυλά κονδύλια που  διαθέτει για την αστική προπαγάνδα η υπερεθνική κάστα εξουσίας.
Το Κεφάλαιο και οι πολιτικές τους μαριονέτες δουλεύουν με σχέδιο για την καταλήστευση της ζωής και της εργασίας της εργατικής τάξης που είναι ο αιμοδότης τους, για το ξεπέρασμα της κρίσης και των χρεών που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Αστικά κόμματα, καναλάρχες, εκδότες εφημερίδων, δημοσιογράφοι, εισαγγελείς, βιομήχανοι, εφοπλιστές, παπάδες, επίσημοι συνδικαλιστές, μπατσοι και φασίστες... όλοι αυτοί δουλεύουν για την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τα προνόμιά τους. Η τάξη τους ενάντια στη τάξη μας.
  Μέσα απο τις επερχόμενες εκλογές γίνεται μια προσπάθεια των αστικών κομμάτων, μέσα απο χονδροειδή ψέμματα και ρητορείες  για άλλη μια φορά, για τη συνέχιση της επίθεσης εναντίον στα λαϊκα στρώματα. Τα αντιμνημονιακά κόμματα που ισχυρίζονται θα μας βγάλουν απο τα μνημόνια και την εωρωζώνη, αυτοαναιρούνται εφόσον λένε οτι ουσιαστικά θα παραμείνουμε δέσμιοι στη ρότα ευρωπαϊκών και παγκόσμιων οργανισμών που είναι ουσιαστικά οι ηγεμόνες της καταστροφής μας. Η ψευτοκάθαρση, η μεταρρύθμιση, η δημαοκρατική ισορροπία, η πίστη στο Σύνταγμα, η αστική αριστερά μέσα και έξω απο τη βουλή, οι εργατοπατέρες, οι λαϊκιστικές και φασιστικές ρητορείες περί εθνικής ενότητας, δεν οδηγούν πουθενά. Οι εκλογές ουσιαστικά είναι ένα μέσο για τη συνέχιση της καταπίεσης μας και της κοροϊδίας μας.
Το ξεπέρασμα της χρόνιας κρίσης και του συστήματος εξουσίας και οικονομίας που επιδεινώθηκε τελευταία με τη διεθνοποίηση της οικονομίας και της αγοράς, δεν αντιμετωπίζεται  με την μεταρρύθμιση του Συστήματος, αλλά με την ανατροπή του και τη δημιουργία μιας ανεξούσιας παγκόσμιας "τάξης" βασισμένης στις συνομοσπονδίες των λαών που θα αντικαταστήσουν τις ιεραρχικές παγκόσμιες τάξεις του παρόντος και του παρελθόντος.
Που θα αντικαθιστά και θα καταργεί το Κράτος ως χωριστή εξουσία πάνω στους πολίτες που τους μετατρέπει σε υπηκόους. Που θα θεμελιώνεται στη συνειδητή επιλογή των ανθρώπων για αυτονομία και όχι σε δόγματα, θρησκείες και ανορθολογικά συστήματα. Με την πολυμορφικότητα των κοινωνικών αγώνων που έχουν αναδειχθεί ιστορικά και κοινωνικά. Με την δημιουργία θεσμών αυτοδιεύθυνσης στα εργοστάσια, τα γραφεία, τους τόπους παραγωγής, τα σχολεία, τις τέχνες, με βάση τους γενικούς στόχους που θέτουν οι γενικές συνελεύσεις. Με μια διαφορετική κουλτούρα που εξασφαλίζει την επανενσωμάτωση της Κοινωνίας στη Φύση, μέσα απο την πραγματική ποιότητα ζωής, χωρίς τις επιταγές του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και του κέρδους. Η αυτοθέσμιση και η ελευθερία των ανθρώπων ή θα είναι εργο δικό τους πέρα από κόμματα και πολιτικούς "σωτήρες", ή δεν θα είναι τίποτα.

  [ ιστορική ανάλυση του μεταπολιτευτικού κυρίαρχου και της κρίσης από:
 α) περιοδικό ΒΙΔΑ (για την προλεταριακή αντιεξουσία),  β) δίκτυο Π.Δ., γ) Οικονομικός "Εξαρτημένη ανάπτυξη και εκβιομηχάνηση"
 δ) Λ.Βατικιώτης " Η Ευρώπη των αποικιών" ]

ΡΙΧΤΕΡ

Το θέμα των αδειοδοτήσεων ήταν απλά η αφορμή. Αφορμή  για μια έκφραση δυσαρέσκειας και οργής μεγάλου μέρους του φίλαθλου κόσμου μας για τα πεπραγμένα των ιθυνόντων του συλλόγου μας. Είναι αλήθεια όμως, ένα κομμάτι κόσμου, βαθιά υπνωτισμένο από την προπαγάνδα των, ελεγχόμενων από διοίκηση και εκτελεστικό διευθυντή αθλητικών ραδιοφωνικών παραγωγών, Σούπερ 3, Λ.Φ.Α.- Κ.Μ.Α., αθλητικών δημοσιογράφων σε τύπο και Μ.Μ.Ε. ... άρχισαν να ξυπνάνε απο το βαθύ λήθαργο. Μια κατάσταση (χρονικά προσδιοριζόμενη αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, από τη στιγμή της έναρξης του επαγγελματικού ποδοσφαίρου) που γινόταν ολοένα και πιο απατηλή και συνάμα ολοένα και πιο κερδοφόρα για τους διαπλεκόμενους και εμπλεκόμενους στις "θέσεις κλειδιά" του συλλόγου μας. Άνθρωποι που μέσα σε λίγα χρόνια απέκτησαν υπερκέρδη κυκλοφορόντας με ακριβά αυτοκίνητα, κάνοντας μόστρα και επίδειξη με τη δύναμη του χρήματος που τους εξασφάλισε η επαγγελματική ενασχόληση με την ομάδα μας, επένδυσαν σε ακίνητα, μαγαζιά, επιχειρήσεις, λούσα, ταξίδια και φυσικά επαγγελόμενοι στην ανώνυμη αθλητική επιχείρηση - εταιρία της ομάδας μας, είτε κατέχοντας το μάνατζμεντ, είτε την οικονομική διαχείριση, είτε ρόλους καθοδήγησης σαν τσοπάνηδες, κατευναστές ή λασπολόγοι διαφορετικών απόψεων που καταδείκνυαν  την παρασιτική δράση των ένδο λαμογιών. Ένα σύμπλεγμα προσώπων και φορέων "πότιζαν" με ψέμμα τα "φυτά" και την άβουλη μάζα που είχαν υπό την επίβλεψή τους. Κάθε λαμόγιο δικαιολογούνταν και συγκαλύπτονταν πως αποτελεί την μοναδική σωστή κατεύθυνση σε κάθε θέμα και επιλογή. Όλα γίνονταν για το "καλό της ομάδας"  και ενάντια σε όσους δήθεν την πολεμούν. Οι διαφωνούντες εντός του συλλόγου αντιμετωπίζονταν με απαξίωση, ειρωνεία, λάσπη, τραμπουκισμούς και εκφοβισμούς.
Απο τη στιγμή που ο αθλητισμός συνδέθηκε με την Αγορά, κάποια αρπακτικά οργανώθηκαν για να επενδύσουν σε όλες τις ανώνυμες αθλητικές εταιρίες. Μεγαλομέτοχοι, απροκάλυπτα λήστευαν, κατέστρεφαν και χρέωναν τους αθλητικούς συλλόγους με μόνιμα θύματα τους φιλάθλους κάθε ομάδας. Νωπά τα παραδείγματα στο δικό μας σύλλογο. Αυτοί που "έδιωξαν" τους επενδυτές, τους προέδρους και τους μεγαλομέτοχους, γίναν οι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Οι δομές και τα μοντέλα που παρουσιάστηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή, αποδείχθηκαν σάπια και διάτρητα μαζί με τους ανθρώπους που τα στελέχωσαν και τα κατεύθυναν. Φυσικό επακόλουθο βέβαια, από τη στιγμη που τα βασικά θέματα του καπιταλιστικού αθλητισμού δεν θίχτηκαν, ούτε άλλαξαν. Τροποποιήθηκαν μονάχα... στη μοιρασιά των κλεμμένων. Οι μεγαλομέτοχοι και οι αυλικοί τους αντικαταστάθηκαν από "οπαδούς" -  επαγγελματίες πλέον -  και μια φάρα μανατζαραίων, δημοσιογράφων, δημοσιοσχετιστών και υπεύθυνων εμπορικών εταιριών που πλάι τους είχαν το όνομα του ΑΡΗ.
Ο ταλαντευόμενος κλονισμός άρχισε να διευρύνεται και να γενικεύεται από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι προσφυγές ποδοσφαιριστών. Ποδοσφαιριστών, που οι περισσότεροι (πλην φωτεινών εξαιρέσεων)  απ΄αυτούς δεν ήταν "εργαζόμενοι" με την ταξική έννοια του όρου, αλλά παχυλά αμοιβόμενοι επαγγελματίες μισθοφόροι χωρίς συνείδηση και αγάπη για τη  ομάδα που αγωνίζονται, έτοιμοι να λακίσουν σε αιώνιους αντιπάλους για κάποια περισσότερα ευρουλάκια. Κάποιοι απ΄αυτούς στέκονταν "σούζα" μπροστά στους απατεώνες διοικούντες τους ή και κάποιοι απ' αυτούς με τον τρόπο τους (κυρίως δηλώσεις) γίνονταν οι κατευθυνόμενοι που   ρίχναν νερό στο μύλο του κουτοπόνηρου μάνατζερ και της αυλής του. Τώρα που τους κόπηκε το ρευστό από τα αρχιλαμόγια, άρχισαν να κάνουν προσφυγές.
Η θέση της διοικητικής σαπίλας φυσικά, ήταν να προσπαθήσει να ρίξει την οργή του κόσμου στους ποδοσφαιριστές και τους ατζέντηδές τους, προσπαθώντας να αποποιηθούν τις δικές τους σημαντικότερες ευθύνες στον τομέα των πληρωμών.
Όσον αφορά τουσ δημοσιογράφους... όσο έπεφτε το ρευστό από τους απατεώνες του συλλόγου, κάναν τουμπεκί, λέγαν στον αέρα αυτό που ήθελαν να ακούσουν οι αρχινονοί... είχαν γίνει τα φερέφωνα της διοίκησης, οι επαγγελματίες ραδιοφωνικοί προπαγανδιστές, μόνιμα ψευδόμενοι και πουλώντας φούμαρα στο "αγαθό" ακροατήριό τους. Μπλοκάροντας αντίθετες φωνές όταν παρέμβαιναν στις ζωντανές εκπομπές. Αυτό γινόταν όχι μόνο απο τους ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους, αλλά και από όλους όσους κάναν έστω και ωριαίες εκπομπές για λίγα ευρώ. Με πολύ απλά λόγια αυτή είναι η έννοια της εξαγοράς συνείδησης και της ρουφιανιάς.
Παπαγαλάκια της διοίκησης της διοίκησης και των υποστηρικτών της, που όταν σταμάτησε να πέφτει το "μπακίρι" απο τον εμποροπλοίαρχο-μούτσο και τους λοιπούς διαπλεκόμενους, την είδαν καταφρονημένοι και απλήρωτοι  εργάτες...!
 Χωμένοι μέσα στα πράγματα και γνωρίζοντας τι θα επακολουθούσε  ο αρχινονός και η συντεχνία του, άρχισαν σαν τα ποντίκια να εγκταλείπουν το καράβι. Μέχρι πριν λίγο καιρό   τα ποντίκια ήταν όσοι τους αμφισβητούσαν.
Η άρνηση της αδειοδότησης  και τα χρέη που βγήκαν στη δημοσιότητα ήταν το ποτήρι της οργής που ξεχείλισε.  Επειδή οι διαπλεκόμενοι δεν είναι μόνο 15-20 άτομα, αλλά πολλοί περισσότεροι, ο αγνός κόσμος καλείτε να τους καταδείξει και να τους απομονώσει οριστικά απο το σύλλογο. Ήδη (και επειδή μόνο οι γενικότητες στην αμφισβήτηση δεν αρκούν) άρχισαν να ακούγονται και λύσεις με πρόσωπα ή καταστάσεις που έχουν τελειώσει και διαγραφεί από την ιστορία  ως αποτυχία και σαράκι του συλλόγου. Μεγαλοεπενδυτές, πρώην διοικούντες, αποτυχημένα μορφώματα και ότι άλλη αηδία πετάει ο κάθε πικραμένος, είναι πισογυρίσματα και ήττα. Τέτοιες φωνές θα πρέπει να καταλήξουν στο κάλαθο των αχρήστων μαζί με όσους ιδιοτελείς τις αναπαράγουν.  Όπως επίσης το σύνθημα που ρίχτηκε από συνδεσμίτες και μη περί "ενότητας" και "στήριξης των συνδέσμων", είναι μια απάτη από αυτούς που θέλουν να ξεχάσουμε τα παραμύθια που μας πούλησαν. Κάτω από τη σκέπη των απατεώνων ηγετών, η ενότητα δεν μπορεί να είναι παρά ενότητα της υποταγής. Καμιά στήριξη σε κανέναν σύνδεσμο που τόσα χρόνια έκλεινε μάτια και αυτιά και έκανε αβάντες στις σαπισμένες διοικήσεις. Νυν και πρώην παράγοντες και όσοι έχουν ευθύνες και εμπλοκή  πρέπει να εκδιωχθούν.
Ο λαός μας πρέπει να πορευθεί μακριά απο συνδεσμιακές λογικές και λογικές του κέρδους. Ας πειραματιστούμε με τις προτάσεις του επαναστατικού ανταγωνιστικού χώρου,  οι μόνες που έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα πραγμάτωσης χωρίς να γλιστρήσουμε σε σοβαρά ατοπήματα. Ας αρχίσουμε με τα βασικά : γενικές συνελεύσεις, εκδίωξη όλων των λαμογιών και των αυλικών τους αφού πρώτα καταβάλουν πίσω τα κλεμμένα και καλύψουν τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν. Οριζόντιες δομές λειτουργίας παντού, αυτοχρηματοδότηση. Όλες οι αποφάσεις να παίρνονται απο τις γενικές συνελεύσεις, χωρίς ηγετισμούς και  άκαμπτους χρόνιους ρόλους. Αυτοοργάνωση σε όλα τα τμήματα του συλλόγου.... Δεν είναι ένα πλήρες πρόγραμμα, είναι όμως μια καλή αρχή για κάτι καθαρό που θα εμπλουτιστεί με τριβή, ζύμωση, συμμετοχή και ενασχόληση για να προταθεί και να πραγματωθεί κάτι πιό ολοκληρωμένο που θα συναποφασιστεί από τους συμμετέχοντες. Αργά και σταθερά για την αυτοδιεύθυνση και τον αυτοοργανωμένο μη ιεραρχικό, μη εμπορευματικό προγραμματισμό.


ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ;


Πίνακας απόδοσης ευθυνών για την κατρακύλα της ομάδας μας που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ pt3



 Συνεχίζουμε την παρουσίαση αυτοδιαχειριζόμενων ομάδων και αθλητικών σωματείων ενάντια στη κανονικότητα του μοντέρνου αθλητισμού με 2 εγχώριες ομάδες ερασιτεχνικής κατηγορίας.

1.  Η "ΕΚΡΗΞΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΤΟΥΜΠΑΣ





 Το 1952 ιδρύθηκε μια ομάδα .. Το όνομά της:  Προοδευτική Τούμπας. Στην ρομαντική εποχή του ποδοσφαίρου, φάνηκε να έχει λόγο ύπαρξης... Όμως τα χρόνια πέρασαν, το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο πήρε άλλη μορφή και η Προοδευτική Τούμπας άρχισε να παραπαίει μέχρι που έφτασε η στιγμή της διάλυσης...

Τότε, το 2009, κι ενώ τα κινήματα πολιτών είχαν κάνει ήδη την εμφάνισή τους, δραστηριοποιούμενα σε διάφορους τομείς και οδηγούμενα από την ανάγκη για μια διαφορετική κοινωνία, ήρθε μια παρέα νέων πολιτικοποιημένων ανθρώπων να εντάξει την αυτοοργάνωση στο ποδόσφαιρο και να ξαναδώσει ζωή στην Προοδευτική Τούμπας.
Η «Εκρηξη» (σ.σ το... δεύτερο όνομα της ομάδας) βρίσκεται ήδη στον δεύτερο χρόνο της ζωής της και το αποτέλεσμα μόνο ως θετικό μπορεί να κριθεί... Ξεκίνησε από την Γ’΄Ερασιτεχνική της ΕΠΣΜ και σκαρφάλωσε στην Β’ ως πρωταθλήτρια... Πλέον, «χαροπαλεύει» και δίνει αγώνα για να παραμείνει στην κατηγορία... Κάτι που λίγη σημασία έχει, τόσο για τους «διοικούντες» όσο και για τους εκατοντάδες οπαδούς της που όσο περνάει ο καιρός, όλο και αυξάνονται...

Ολες οι αποφάσεις σε συνελεύσεις
Ο δικηγόρος Χάρης Λαδής είναι ο πρόεδρος σε αυτή την προσπάθεια... Πρόεδρος κατά τα πρότυπα της... Μαριναλέντα, καθώς μία από τις βασικές ιδιαιτερότητες της «Εκρηξης» αποτελεί το γεγονός ότι όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού... Οι παίκτες, οι οπαδοί και η «διοίκηση» αποφασίζουν για όλα σε γενικές συνελεύσεις...
«Εκρηξη» στην Τούμπα!
Επικοινωνήσαμε μαζί του σε μια προσπάθεια να συλλέξουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που διαμορφώνουν αυτή την ξεχωριστή, ποδοσφαιρική ομάδα...Και σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο Χάρης Λαδής στο «SentraGoal», η πολιτικό-κοινωνική της δράση είναι ένα από αυτά...

«Είναι ένα άθροισμα ανθρώπων που θέλησαν να επαναφέρουν κάποιες ομορφιές του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, συνδυάζοντας την ενασχόλησή τους αυτή με ζητήματα εκτός ποδοσφαίρου όπως ο αντιρατσισμός και ο αντισεξισμός και σε σύνδεση με κοινωνικοπολιτικά γεγονότα» μας εξήγησε ο πρόεδρος του ιδιαίτερου αυτού συλλόγου.

Και συνέχισε: «Πιστεύουμε ότι από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο πηγάζει μια δυσωδία, ενώ εμείς το βλέπουμε ως μέσο για την κοινωνικοποίηση και την σύνδεση με άλλα ζητήματα. Είναι μια ήρεμη πολιτικοποίηση, ενώ ξεκίνησε από κόσμο που συμμετείχε σε πολιτικές ομάδες, σε καταλήψεις κλπ, στη συνέχεια άνοιξε κι έγινε μια τεράστια παρέα».

Κερατέα, μετανάστες και Antiracisti

Οσο για τις δράσεις της «Έκρηξης», έντονες σε σχέση με τους λίγους μήνες ζωής της: «Πέρσι το καλοκαίρι συμμετείχαμε στο Mondialli Antiracisti (σ.σ τουρνουά που διεξάγεται κάθε καλοκαίρι στην Μπολόνια με στόχο την καταπολέμηση του ρατσισμού, με οπαδούς από ομάδες όλου του κόσμου) με αποστολή 55 ατόμων με πούλμαν. Συμμετείχαμε στο ανδρικό πρωτάθλημα,  στο γυναικείο αλλά και στο μπάσκετ με μια ομάδα οπαδών κι εκεί μάλιστα πήραμε και το Κύπελλο, οι οπαδοί ήταν καλύτεροι από τους παίκτες. Θα πάμε και φέτος στο Antiracisti.
«Εκρηξη» στην Τούμπα!
Επίσης, σχεδιάζουμε να δώσουμε ένα ιστορικό φιλικό με τον Αστέρα Εξαρχείων το καλοκαίρι, στο πλαίσιο του φεστιβάλ των  Radical Fans United, ίσως στη μνήμη του Μιχάλη Λώλου και να διαθέσουμε τα έσοδα για αντιρατσιστικούς σκοπούς.
Από κει και πέρα έχουμε και διάφορες επαφές με οπαδούς άλλων ομάδων που μοιράζονται μια αντίστοιχη κοινωνική - πολιτική αντίληψη του ποδοσφαίρου όπως π.χ  παιδιά από τον Παναιτωλικό, από την Αυτόνομη Θύρα 10 του Ηρακλή. Σταθήκαμε στο πλευρό των οπαδών της Παναχαϊκής, στην διαμάχη τους με τον Αλέξη Κούγια, με τους «Ναβάχο» να μας ευχαριστούν μάλιστα μέσω του σάιτ τους».

Και φυσικά δεν μένουν εκεί... Εχουν εκδηλώσει την συμπαράστασή τους στους κατοίκους της Κερατέας, στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας και σε κάθε κοινωνικά αποκλεισμένη ομάδα που χρειάζεται αλληλεγγύη. «Σκοπεύουμε να οργανώσουμε και κίνηση ‘Δεν πληρώνω’ γιατί πολλοί από μας είναι και σε αυτό το κίνημα», σημειώνει ο πρόεδρος.

Αυτο-χρηματοδότηση
«Εκρηξη» στην Τούμπα!
Η Προοδευτική Τούμπας δεν έχει κάποιον... επιφανή ποδοσφαιρικό παράγοντα να την στηρίζει ... Αντιθέτως, τον ρόλο αυτό έχουν αναλάβει κυρίως τα μέλη της, ποδοσφαιριστές, διοίκηση και κόσμος. «300 τα παράσιτα που είναι στη Βουλή, 300 σ' ανεβάζουμε στην Α' τοπική!» έλεγε το σύνθημα-κάλεσμα για νέα μέλη, το οποίο πλέον... μεταλλάχθηκε μιας και στόχος είναι πια η παραμονή.

«Η ομάδα αυτοχρηματοδοτείται. Μάλιστα, πέρσι πήραμε 1.000 ευρώ από τον δήμο Θεσσαλονίκης, όμως φέτος ο δήμος βρίσκεται σε πλήρη πτώχευση μετά την ρεμούλα των 52 εκατ. ευρώ, με αποτέλεσμα να υπάρχει σχεδόν πλήρης αναστολή σε κάθε επιχορήγηση και φυσικά δεν πήραμε δραχμή», σημειώνει ο Χάρης Λαδής. Ο πρόεδρος της «Έκρηξης» δείχνει ενθουσιασμένος όταν περιγράφει τις σκηνές που εξελίσσονται στις εξέδρες, κατά την διάρκεια των αγώνων...
«Ενα από αυτά που έχουμε πετύχει είναι η δύναμη της εξέδρας. Εκεί απ όπου έχουν εκλείψει τα σεξιστικά συνθήματα, ενώ προσπαθούμε να χειροκροτούμε και την αντίπαλη ομάδα. Μάλιστα, φωνάζουμε συνθήματα και όταν δεχόμαστε γκολ, προσπαθώντας να αποβάλλουμε τον ανταγωνισμό. Και έχουμε καταφέρει να έχουμε και ένα υψηλό ποσοστό γυναικών οπαδών (σ.σ ετοιμάζονται να δημιουργήσουν και γυνακεία ομάδα ποδοσφαίρου). Φαντάσου ότι έχουμε μέσο όρο 70-100 άτομα σε κάθε αγώνα, την ώρα που άλλες ομάδες έχουν 3-4 άτομα».

«Δωροδοκία» με... καφάσια μπύρες!
«Εκρηξη» στην Τούμπα!
Ερωτηθείς εάν έχει υπάρξει επαφή με τον Παοκ  ή άλλες ομάδες της Θεσσαλονίκης, εξήγησε: «Σε διοικητικό επίπεδο όχι. Σημασία έχει ότι στις κερκίδες βρίσκονται οπαδοί και των τριών ομάδων της Θεσσαλονίκης και συνυπάρχουν μια χαρά. Ο κόσμος που έρχεται στο γήπεδο, ασχολείται βασικά με την Προοδευτική και δευτερευόντως με όλα τα άλλα...».

Οσο για τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν οι υπόλοιπες ομάδες και παίκτες: «Είναι από ουδέτερες έως ενθουσιασμένες. Οι παίκτες και οι παράγοντες ενθουσιάζονται από τον κόσμο. Μάλιστα, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, αρκετές φορές μάς έχουν ζητήσει να κεράσουν τους οπαδούς κάνα δυο καφάσια μπύρες για να πάνε και σε δικό τους αγώνα. Ηρθαν κάποιοι παίκτες το καλοκαίρι και μας έλεγαν πως ‘μόνο αυτό μας δίνει χαρά, το όνειρό μας είναι να παίξουμε στην Προοδευτική’. Είναι εντελώς διαφορετικό κλίμα από το να έχεις 3-4 κολλημένους οπαδούς στο γήπεδο να βρίζουν. Βλέπεις αυτή την ατμόσφαιρα χαράς και γιορτής και ενθουσιάζεσαι».
Σαν κάθε ομάδα με... κοινωνικό έρισμα, η Προοδευτική Τούμπας έχει ένα φανατικό κοινό που την ακολουθεί όπου κι αν παίζει... Βασικός εκφραστής το φαν κλαμπ των «Demolitionarios» ή «ο Ανθός των γηπέδων» όπως αυτοαποκαλούνται. Εξαιρετικά σημαντική είναι και η ύπαρξη των «Purpura Linio» (σ.σ βυσσινή γραμμή), ο μοναδικός σύνδεσμος οπαδών ερασιτεχνικής ομάδας στην Βόρεια Γερμανία.

«Μου έβαλες μια ρίγα βυσσινή»
Οσοι γνωρίζουν από... αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, ξέρουν καλά πως τα προβλήματα και οι δυσκολίες μπορεί να είναι πολλές, όμως το κέφι και η έμπνευση περισσεύουν... Αυτό φαίνεται από τα συνθήματα, τον παλμό της εξέδρας και τις μαζώξεις στο στέκι, μετά από κάθε αγώνα. Κάπως έτσι εξελίχθηκε και η Τσικνοπέμπτη για τα μέλη της Προοδευτικής, κάπως έτσι περνούν οι ώρες κάθε Σαββατοκύριακο... Οσο για τα συνθήματα, προοδευτικά και αυτά... Φυσικά, με αρκετή δόση χιούμορ και... αντιεξουσιαστικής διάθεσης.
  • «Προοδευτικάρα, όπου κι αν παίζεις, δίπλα σου θα ‘μαι πάντα εκεί
    Προοδευτικάρα, θα ‘μαι μαζί σου ακόμα και στην φυλακή»
    Προοδευτικάρα, οι οπαδοί σου κυνηγάνε φασίστες ναζί,
    Προοδευτικάρα ίσως μια μέρα να καθαρίσουμε την γη», τραγουδάνε οι οπαδοί της «Έκρηξη» στο πασίγνωστο ρυθμό του «Bella Chao».
  • «Θα σπάσουμε την Εγνατία σίγουρα ναι! Θα σπάσουμε και την Αμύνης σίγουρα ναι! Και οι τζαμάδες κάνουν προσευχή όταν παίζει η Προοδευτική!» στο ρυθμό του «Καλημέρα Ηλιε».
  • «Ντου στα υπουργεία και φωτιά σε όλα τα τμήματα,  Έκρηξη, μέσα στο μυαλό, Προοδευτική θα τρελαθώ» στο ρυθμό των «Ηρώων»!
  • «Μου ήταν μαύρη η ζωή κι εσύ μου έβαλες μια ρίγα βυσσινή, Προο ολέ όλοι μαζί να σε κρατήσουμε στην Β’ τοπική», το οποίο διαμορφώνεται ανάλογα με τις... ανάγκες.
Τις τελευταίες ημέρες οι αντοχές μας δοκιμάστηκαν γι ακόμη μια φορά σχετικά με τα όσα άθλια συμβαίνουν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

 http://www.kouinet.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1055:lr-&catid=106:sports&Itemid=57




2. ΑΣΤΕΡΑΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ, μια ομάδα σαν ΟΧΙ τις άλλες...

 «…Με ξύδια, είσαι η Τσέλσι ίδια!»

Εδώ, ο αθλητισµός είναι γιορτή µέχρι παρεξηγήσεως. Πέρσι, οι φίλαθλοι οργάνωσαν φιέστα… καθόδου για να γιορτάζουν τον υποβιβασµό της αγαπηµένης τους οµάδας.


Σ’ αυτή εδώ τη γειτονιά, το σύνθηµα είναι ένα: «Ελευθερία, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση», κι ακόµη ένα: «... έχω Αστέρα στην καρδιά µου και παντού σ’ ακολουθώ». Σ’ αυτήν εδώ την οµάδα, εισιτήρια διαρκείας και... σουίτες δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν ούτε καν εισιτήρια, ούτε είναι αυτοσκοπός η νίκη. Οι παίκτες δεν παίζουν για τη µεταγραφή, δεν πληρώνονται καν... Και οι οπαδοί είναι πάντα δίπλα, σε χαρές και σε λύπες. Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά, σ’ αυτήν εδώ την οµάδα, σηµασία έχει το «ταξίδι» και όχι ο προορισµός.

Στη µοναδική περιοχή της Αθήνας όπου η ανατροπή εκφράζεται µε κάθε τρόπο, ο αθλητισµός δεν θα µπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Στα Εξάρχεια δεν υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις ικανές να «οδηγήσουν τους νέους µας στον αθλητισµό». Μόνο ένα δύο παρακµιακά γηπεδάκια µπάσκετ, όπου οι ευρηµατικοί πιτσιρικάδες προσπαθούν να µυηθούν στην ανακάλυψη του Νέισµιθ µε τον τρόπο που το έκανε και ο ίδιος ο εφευρέτης τού µπάσκετ: Με αυτοσχέδιες µπασκέτες.
Κι όµως, η περιοχή των Εξαρχείων διαθέτει οµάδα, διαφορετική, ανατρεπτική, κι αυτή δεν είναι άλλη από τον θρυλικό Αστέρα, µε ποδοσφαιρικό και µπασκετικό τµήµα.
Η ποδοσφαιρική οµάδα τού Αστέρα Εξαρχείων µετράει 80 χρόνια ζωής. Ιδρύθηκε το 1928 ως Πανεξαρχειακός, ο οποίος συγχωνεύτηκε µε την Υπεροχή για να δηµιουργηθεί ο ΑΣΕΝ. Το 1967 έγινε ακόµη µία συγχώνευση µε τον Λευκό Αστέρα για να γεννηθεί ο Αστέρας Εξαρχείων που πλέον αγωνίζεται στην Γ’ Αθήνας. Το µπάσκετ βρίσκεται σε καλύτερη µοίρα, αφού οι γυναίκες έφτασαν µέχρι την Α1, την περασµένη χρονιά.
Το παρελθόν µε το παρόν και το µέλλον είναι άρρηκτα συνδεδεµένα στον ποδοσφαιρικό Αστέρα, χάρη στη µεγάλη προσωπικότητα του σωµατείου, τον «γίγαντα» Μιχάλη Λώλο. Ο προπονητής δεν είναι απλώς ένας παραδοσιακός ποδοσφαιράνθρωπος αλλά αποτελεί σύµβολο της περιοχής ολόκληρης. Βρίσκεται στις τάξεις τής οµάδας από τα τέλη τής δεκαετίας τού ’50 µέχρι σήµερα, αρχικά ως παίκτης κι έπειτα ως προπονητής...

Για 49 ολόκληρα χρόνια, ο Μιχάλης Λώλος προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς και εισπράττει ως αντάλλαγµα την απεριόριστη αγάπη όλων. Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που τον έκανε να αρνηθεί επαγγελµατικές προτάσεις από άλλες οµάδες. Προσπάθησε, µάλιστα, κάποτε να φέρει και τον... Λένιν στην Πλατεία. Όταν βρέθηκε στη Ρωσία µαζί µε την Εθνική Οµάδα, ο Μιχάλης Λώλος επισκέφτηκε το µαυσωλείο τού Λένιν, και στο αντίκρισµά του, δεν δίστασε να φωνάξει... «έλα να σε πάω στην Πλατεία, εκεί πρέπει να είσαι».
«Αν εξαιρέσει κανείς τις ποδοσφαιρικές αποστολές, δεν έχω φύγει ποτέ απ’ τα Εξάρχεια, ούτε καν για διακοπές», λέει ο ίδιος την ώρα που πίνει ακόµη µια coca cola. Ο κ. Μιχάλης έχει ένα πάθος, το γνωστό αναψυκτικό! Το ξέρουν όλοι στην Πλατεία όπως ξέρουν κι ότι οι πολιτικές του πεποιθήσεις είναι άκρως αντίθετες από αυτές των παικτών και των οπαδών τού Αστέρα. Όµως, το γεγονός αυτό δεν στάθηκε ποτέ αρκετό για να βάλει φρένο στις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό του! «Όλα τα παιδιά είναι γίγαντες», µας λέει ο κ. Λώλος και εξηγεί πως «... χρήµατα η οµάδα δεν έχει, θέλουµε 150 ευρώ στο κάθε παιχνίδι αν παίζουµε στην έδρα µας, άσε που έχουµε και τα πρόστιµα από τις τιµωρίες».

Τα πρόστιµα και οι τιµωρίες έρχονται ως συνέπεια της καυτής εξέδρας που δηµιουργούν 200 τουλάχιστον οπαδοί τού Αστέρα σε κάθε παιχνίδι. Η οµάδα µπορεί να αγωνίζεται στην Γ’ Αθήνας, αλλά πολλοί σύλλογοι της Σούπερ Λίγκας θα ζήλευαν την κερκίδα της. Κανείς δεν θα ξεχάσει, άλλωστε, τη φιέστα... καθόδου που έγινε στην Πλατεία, στις 13 Ιουνίου 2008, όταν η οµάδα έπεσε κατηγορία σε ποδόσφαιρο και µπάσκετ. «Κάθοδος στο µπάσκετ, κάθοδος στην µπάλα, µαζί σου Αστεράρα τα γούστα τα µεγάλα», έγραφε το αφισάκι–κάλεσµα στη γιορτή. «Μου έλεγαν να πάω και τους λέω “µα είστε τρελοί; Πέσαµε κατηγορία και θα γιορτάσουµε;”» θυµάται ο κ. Μιχάλης. Κι όµως γιόρτασαν...
«Δεν µας ενδιαφέρει η άνοδος, ξέρουµε ότι η οµάδα δεν µπορεί να πάει πολύ ψηλά, άσε που όσο ανεβαίνει αυξάνονται και οι απαιτήσεις κι εµείς δεν θέλουµε να βρίζουµε τους παίκτες µας», λένε από τη δική τους πλευρά τα... παιδιά τής Πλατείας.

Η κουβέντα µας µε κάποιους εκ των φιλάθλων τού Αστέρα εξελίχθηκε σε... παρεΐστικη και διαφωτιστική. Οι οπαδοί διαφωνούν µε τις ταµπέλες που «…βάζουν κάποιοι για να πουλήσουν. Ο Αστέρας δεν είναι για πούληµα», λένε και εξηγούν: «Τι σηµαίνει αναρχικός; Όχι, δεν είµαστε όλοι αναρχικοί. Κυρίως είµαστε µια παρέα. Ο καθένας έχει τα πολιτικά του ‘‘πιστεύω’’, σίγουρα ακροδεξιοί δεν υπάρχουν, ούτε στην οµάδα ούτε στην κερκίδα, όµως κανείς δεν θα σου πει ότι είναι αναρχικός, ακόµη κι αν είναι...».
Συµφωνούν ότι ο Αστέρας Εξαρχείων δεν µοιάζει µε άλλες οµάδες... «Εµείς δεν ζητάµε να πληρώσουν εισιτήριο οι φιλοξενούµενοι στην Αλεπότρυπα, γι’ αυτό και δεν θέλουµε να πληρώνουµε». Χρήµατα δεν υπάρχουν, κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι οπαδοί της... «Κάποια στιγµή βγάλαµε κασκόλ, τα πουλήσαµε και µε τα χρήµατα αγοράσαµε µια εµφάνιση για την οµάδα, δώρο από µας», λένε...
Σύνδεσµο δεν έχουν, ωστόσο όταν χρειάζεται οργανώνονται όσο πρέπει ώστε να βρίσκονται κοντά στην οµάδα ή να έρχονται σε επαφή µε άλλες οµάδες τής Ελλάδας και του εξωτερικού µε τις οποίες ταιριάζουν... Μία από αυτές είναι και η πασίγνωστη γερµανική St Pauli, ενώ φιλικές σχέσεις διατηρούν και µε τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης.

Οι δραστηριότητες των οπαδών τού Αστέρα δεν σταµατούν... εντός συνόρων, καθώς τα δύο τελευταία χρόνια δίνουν το «παρών» στο γνωστό αντιρατσιστικό φεστιβάλ Mondiali Antirazzisti που διεξάγεται στην Μπολόνια και στο οποίο συγκεντρώνονται οπαδοί οµάδων απ’ όλο τον κόσµο.

Μεϊµαράκης και Αλέφαντος

Με τη διαφορετικότητα του Αστέρα συµφωνεί και ο Μιχάλης Λώλος... «Ναι, δεν µοιάζει µε άλλες οµάδες», λέει και θυµάται τις εποχές που είχε ποδοσφαιριστή στην οµάδα τον Βαγγέλη Μεϊµαράκη! «Ήταν γύρω στο ’80 όταν έπαιζε στην οµάδα. Είχα παίκτη µέχρι και τον Κώστα Παταβούκα», ενώ θυµάται µε νοσταλγία τις εποχές που βρέθηκε στον Αστέρα µε τον Νίκο Αλέφαντο.
Ο Αστέρας Εξαρχείων είναι µια ανατρεπτική οµάδα και για έναν ακόµη λόγο: Η καυτή κερκίδα δεν επιδίωξε ποτέ να κάνει επεισόδια µε οπαδούς άλλων οµάδων... Την ώρα που η βία παραµένει το µεγαλύτερο «αγκάθι» για τον ελληνικό αθλητισµό, οι οπαδοί τού Αστέρα τής γυρνούν την... πλάτη επιδεικτικά και λένε: «Εµείς πηγαίνουµε στο γήπεδο για να φωνάξουµε για την οµάδα µας, να τη στηρίξουµε, να βρεθούµε µε φιλαράκια και να περάσουµε καλά, όχι για να παίξουµε ξύλο. Και όσοι προσπάθησαν να µπουν στην κερκίδα τού Αστέρα έχοντας αυτόν τον σκοπό, σύντοµα κατάλαβαν ότι δεν έχουν καµία θέση εδώ».
Μπορεί στα συνθήµατα των... παιδιών τής Πλατείας το «µπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» να κατέχει εξέχουσα θέση, µπορεί να ανάβουν καπνογόνα στην εξέδρα και να πίνουν µπύρες, µπορεί να µεταφέρουν στην Αλεπότρυπα τις ανατρεπτικές και αντιεξουσιαστικές τους ιδέες, όµως δεν έγιναν «πρόβατα» κατευθυνόµενα, όπως οι περισσότεροι οργανωµένοι οπαδοί των «µεγάλων» οµάδων...
Ο Αστέρας Εξαρχείων πιθανότατα να µη γίνει ποτέ «µεγάλη» οµάδα, όµως θα αντιπροσωπεύει πάντοτε τον υγιή οπαδισµό, την αγνή αγάπη για µια οµάδα και τη συντροφικότητα και «...µε ξύδια, θα είναι η Τσέλσι ίδια».


Συνθήµατα της εξέδρας τού Αστέρα

«Έχουµε τον Λώλο, δεν θέλουµε τον Δώνη / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Την παίρνω στο τηλέφωνο κι αυτή δεν το σηκώνει / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Ο σκύλος µου τρελάθηκε, µε γάτα ζευγαρώνει / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Αστέρα ολέ και είναι αργά / αρχίζω να τα βλέπω όλα ασπρόµαυρα / Αστέρα ολέ µπάτσοι παντού / όπου κι αν παίζεις τα Εξάρχεια µε ντου»
«Εχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι / έχω τρέλα, τρέλα στο µυαλό / έχω Αστέρα, Αστέρα στην καρδιά µου / και παντού σ ακολουθώ»
«Είµαι πλατεία, πίνω ρετσίνα / είµαι ο πιο µάγκας µες στην Αθήνα
Είµαι πλατεία, πίνω σιρόπι / είµαι ο πιο µάγκας µές στην Ευρώπη»
«Αστέρα, µε χόρτο, µοιάζεις µε την Πόρτο
Αστέρα, µε κόκα, µοιάζεις µε την Μπόκα
Αστέρα, βελόνα, σαν την Μπαρτσελόνα
Αστέρα, µε ξύδια είσαι η Τσέλσι ίδια
Αστέρα, µε αρντάν σαν την Παρτιζάν»

 http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=1430

ALERTA



Αυτοκόλλητο απο φίλους της ομάδας μας

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ pt2

 Συνεχίζουμε την παρουσίαση αθλητικών ομάδων που λειτουργούν στα πλαίσια της μη κανονικότητας του μοντέρνου αθλητισμού.

1.  Ρομαντικός ποδοσφαιρικός ακτιβισμός - Η ισπανική RAYO VALLECANO

  H έντονη πολιτική και κοινωνική δραστηριοποίηση, όχι μόνο των φίλων της Rayo αλλά και των παικτών της, είναι μια άλλη πρόταση για το ποδόσφαιρο που θέλουμε. Ένα ποδόσφαιρο που δεν είναι ξεκομμένο από τις ανάγκες της κοινωνίας και τα προβλήματά της, τις αγωνίες της και τους αγώνες της, αλλά αποτελεί μέρος της.






Ισπανία 29 Μαρτίου 2012: Γενική απεργία


Εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των συνδικάτων και βγήκαν στους δρόμους των μεγαλύτερων ισπανικών πόλεων την Πέμπτη 29 Μαρτίου για να διαδηλώσουν και να διαμαρτυρηθούν κατά των μέτρων λιτότητας και της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας κατά τη διάρκεια της 24ωρης γενικής απεργίας.
Πραγματοποιήθηκαν δυναμικές διαδηλώσεις, επιτροπές εργατών και μάχιμων συνδικαλιστών απέκλεισαν εκατοντάδες καταστήματα που ήταν ανοιχτά κατά τη διάρκεια της απεργίας και ήρθαν στα χέρια με απεργοσπάστες, και σε πολλές περιπτώσεις έλαβαν χώρα συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας.
Τα σοβαρότερα επεισόδια σημειώθηκαν στη Βαρκελώνη και μικροσυμπλοκές σε πολλές άλλες πόλεις, ενώ η αστυνομία προχώρησε σε 58 συλλήψεις. Οι τομείς οικονομικής δραστηριότητας που επηρεάστηκαν περισσότερο από την απεργία ήταν η βιομηχανία και οι συγκοινωνίες. Τα κεντρικά συνθήματα στις πορείες στέφονταν κατά των μέτρων της νέας κυβέρνησης Ραχόι -η οποία δεν έχει κλείσει ακόμη 100 ημέρες διακυβέρνησης- που διευκολύνουν τις απολύσεις και τις μειώσεις αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα.
Παράλληλα, η κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να συνεχίσει το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης, με μέτρα λιτότητας που στοχεύουν στη μείωση του ελλείμματος κατά περίπου τρεις ποσοστιαίες μονάδες για τη φετινή χρονιά. Μάλιστα την Παρασκευή 30 Μαρτίου, μία ημέρα μετά τη γενική απεργία, ανακοινώθηκε νέο πακέτο σκληρών μέτρων. Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις έγιναν στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη, ενώ εκατοντάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν και στη Βαλένθια, το Μπιλμπάο και το Αλικάντε.
Vallecas por la huelga general!
Στη διαδήλωση της Μαδρίτης εκτός όλων των σωματείων εργαζομένων που συμμετείχαν, διαδήλωσαν και οι παίκτες της ποδοσφαιρικής ομάδας Rayo Vallecano. Οι παίκτες ύστερα από ομόφωνη απόφαση ανακοίνωσαν στη διοίκηση πως τη συγκεκριμένη μέρα θα απεργήσουν, δεν θα προπονηθούν, και θα κατέβουν όλοι μαζί στους δρόμους της Μαδρίτης. Έτσι λοιπόν, την προηγούμενη μέρα, Τετάρτη 28 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε διπλή προπόνηση ώστε να διαδηλώσουν την επόμενη μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς της Μαδρίτης. Ο τερματοφύλακας Joel Robles σε συνέντευξη τύπου για το θέμα δήλωσε πως «η απόφασή μας ήταν κοινή, είμαστε όλοι μαζί σε αυτήν την κίνηση, θεωρούμε πως κάνουμε το σωστό και αυτή τη μέρα πρέπει να είμαστε στον δρόμο και όχι στο γήπεδο». Η ποδοσφαιρική ομάδα της Rayo ήταν η μόνη που συμμετείχε ενεργά στην απεργία.
Η ομοσπονδία των ισπανών ποδοσφαιριστών Asociación de Futbolistas Españoles (AFE), εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανέφερε: «Η Ομοσπονδία εκφράζει δημόσια την υποστήριξή της στα συνδικάτα που συμμετέχουν στην απεργία της 29ης Μαρτίου και δηλώνει την αλληλεγγύη της προς όλους τους εργαζόμενους». Οι οργανωμένοι οπαδοί της Rayo στον αγώνα της ομάδας τους με τη Villareal τέσσερις μέρες πριν την γενική απεργία κάλεσαν και αυτοί τον κόσμο να συμμετέχει στις διαδηλώσεις αναρτώντας πανό που έλεγε: «Vallecas por la huelga general», δηλαδή η περιοχή Vallecas συμμετέχει στη γενική απεργία.

Rayo Vallecano F.C.


Η ομάδα της Rayo, που από τη φετινή σεζόν αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος (La Liga) και εδρεύει στην περιοχή Vallecas της Μαδρίτης, μια εργατική περιοχή με έντονη ιστορία εργατικών και κοινωνικών αγώνων, αποτελεί για την Ισπανία ομάδα σύμβολο. Οι οπαδοί της ομάδας, γνωστοί ως Bucaneros, συμμετέχουν  ενεργά σε αντικυβερνητικούς, εργατικούς και κυρίως αντιφασιστικούς αγώνες στην Μαδρίτη, πολλές φορές έχουν φωνάξει στην κερκίδα τους συνθήματα εναντίον της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και έχουν σηκώσει πανό με αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά μηνύματα. Ενώ στην Ισπανία αλλά και έξω από τη χώρα εκτιμάται το γεγονός αυτό, στη Μαδρίτη η Rayo και οι οπαδοί της αποτελούν το μαύρο πρόβατο καθότι οι άλλες δύο μεγάλες ομάδες της πόλης, η Real και η Athletico, δεν φιλοξενούν στις τάξεις των οπαδών τους, κυρίως των οργανωμένων, προοδευτικά τμήματα της μαδριλένικης νεολαίας. Μάλλον το αντίθετο.
Η εθνικιστική και νεοφασιστική τάση ελέγχει δυστυχώς τα οργανωμένα μπλοκ των δύο αυτών ομάδων. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως στο παιχνίδι μεταξύ Real και Rayo στο στάδιο Bernabeu, πριν αλλά και μετά τον αγώνα, σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ οπαδών των δύο ομάδων που φυσικά είχαν σαν αφετηρία τις ιδεολογικές διαφορές των αντίπαλων οπαδών. Η αστυνομία πραγματοποίησε δεκάδες συλλήψεις φίλων της Rayo με αποτέλεσμα να τους απαγορευτεί η είσοδος σε όλα τα γήπεδα της Ισπανίας μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος.
Η Rayo δεν πλησιάζει ούτε κατά διάνοια τα οικονομικά επίπεδα αλλά και τη δημοτικότητα των δύο άλλων γειτονικών ομάδων της. Το φετινό μπάτζετ δεν ξεπερνάει τα 13 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί με το κόστος του Christiano Ronaldo. Το γήπεδό της ομάδας, Τερέζα Ριβέρο, είναι χωρητικότητας 15.000 θέσεων και στις καντίνες του γηπέδου δεν πωλούνται προϊόντα γνωστών ισπανικών εταιριών αλλά χειροποίητα σάντουιτς που φτιάχνονται λίγο πριν την έναρξη των αγώνων. Ανέκαθεν ο σύλλογος αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα που δεν επέτρεπαν ποτέ στην ομάδα να έχει μια σταθερή πορεία με αποτέλεσμα να βρίσκεται πάντα μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Τον περασμένο Φεβρουάριο η ομάδα έφτασε στα πρόθυρα χρεοκοπίας.
Η κατάσταση ήταν τραγική, οι παίκτες δεν είχαν πληρωθεί για πολλούς μήνες και αυτοί με τις υψηλότερες απολαβές προσέφεραν μέρος των χρημάτων τους σε παίκτες που σπάνια έπαιζαν βασικοί και είχαν και το μεγαλύτερο οικονομικό πρόβλημα. Εκείνη την περίοδο οι σχέσεις των παικτών με την κερκίδα αναπτύχθηκαν πιο πολύ από ποτέ και συσπειρωμένοι παίκτες και οπαδοί απαίτησαν λύση από την τότε πρόεδρο Teresa Rivero, η οποία ήταν εξαιρετικά αντιπαθής σε παίκτες, προπονητές και οπαδούς. Ήταν τότε που οι παίκτες έβγαιναν στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας πανό με το σύνθημα «Τακτοποιήστε το πρόβλημα – Πληρώστε τους παίκτες» και παίκτες και οπαδοί φορούσαν μπλουζάκια με το μήνυμα «Rayo και φίλαθλοι – ενωμένοι με ένα έντονο συναίσθημα» Παρόλα τα τεράστια οικονομικά προβλήματα, οι παίκτες της Rayo μέσα στο γήπεδο έδιναν τον καλύτερό τους εαυτό και τελικά κατάφεραν να επιτύχουν την πολυπόθητη άνοδο στην πρώτη κατηγορία.
Εν τω μεταξύ οι οπαδοί της ομάδας προσπάθησαν να στηρίξουν οικονομικά την ομάδα κυρίως με μπλουζάκια που έφτιαξαν και πουλούσαν και κατάφεραν να συνεισφέρουν ένα σημαντικό ποσό. Το καλοκαίρι ανέλαβε την ομάδα ο Raul Martin και υπήρξε στις τάξεις της ομάδας η διάχυτη αισιοδοξία πως τα προβλήματα θα ξεπεραστούν, το χρέος των περίπου 40 εκατομμυρίων ευρώ θα τακτοποιηθεί και η ομάδα θα βρει το δρόμο της. Δυστυχώς όμως τα νούμερα ήταν μεγάλα και ακόμα δεν έχει βρεθεί λύση στο οικονομικό πρόβλημα της ομάδας. Οι παίκτες βέβαια συνεχίζουν με επιτυχία την προσπάθειά τους να παραμείνουν στην κατηγορία, έχοντας καταφέρει να είναι στη μέση της βαθμολογίας 12 βαθμούς μακριά από τη ζώνη υποβιβασμού, παίζοντας όμορφο και επιθετικό ποδόσφαιρο. Φυσικά οι οπαδοί της ομάδας 90 λεπτά δεν σταματούν να ενισχύουν την προσπάθεια των παικτών εντός και εκτός έδρας και η συνέχεια, τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο, προμηνύεται θετική.
Αναπόσπαστο κομμάτι της κοινότητας
Η ομάδα της Rayo με την ιστορία της και την περιοχή που εδρεύει αλλά και τον κόσμο που τη στηρίζει είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας ομάδας με έντονη σχέση μεταξύ ποδοσφαίρου και κοινότητας. Οι κάτοικοι της περιοχής Vallecas είναι υπερήφανοι για την ομάδα τους, για την εναλλακτική ποδοσφαιρική, και όχι μόνο, κουλτούρα που έχει υιοθετήσει ο σύλλογος και μας προσφέρουν ένα παράδειγμα για το πώς γίνεται παίκτες και οπαδοί να μην ζουν και κινούνται σε δύο διαφορετικά παράλληλα σύμπαντα όπως κατά κόρον συμβαίνει στις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη.
Σε αντίθεση με το Bernabeu και το Vicente Calderón που φιλοξενούν χιλιάδες φίλους της Real και της Athletico το μικρό γήπεδο της Rayo έχει κατά μέσο όρο 10000 εισιτήρια ανά αγώνα. Όμως η ατμόσφαιρα στο γήπεδο, οι φωνές των οπαδών, η ηρωική προσπάθεια των παικτών και η σχέση τους με τους οπαδούς κάνουν το «Τερέζα Ριβέρο» μια έδρα διαφορετική. Μια έδρα όπου κυριαρχεί μια αυθεντική γηπεδική ατμόσφαιρα σε αντίθεση με τις παραπάνω έδρες που θυμίζουν περισσότερο θέατρο και πασαρέλες αστεριών της show business.
Από την άλλη, η έντονη πολιτική και κοινωνική δραστηριοποίηση, όχι μόνο των φίλων της Rayo αλλά και των παικτών της, είναι μια άλλη πρόταση για το ποδόσφαιρο που θέλουμε. Ένα ποδόσφαιρο που δεν είναι ξεκομμένο από τις ανάγκες της κοινωνίας και τα προβλήματά της, τις αγωνίες της και τους αγώνες της, αλλά αποτελεί μέρος της.
Όπως καταλάβατε
ερχόμαστε από μια εργατική συνοικία της Μαδρίτης:
  την Δημοκρατία της Valleka!
Και υπάρχει μια ταπεινή ομάδα ποδοσφαίρου
Είμαστε όλοι απο χόμπι … Αντιφασίστες!

 http://parallhlografos.wordpress.com/2012/05/04/rayo-vallecano/



2.  Η διαφορετική  και cult  ST. PAULI


Η Ζανκτ Πάουλι ιδρύθηκε το 1899 στο Αμβούργο από μια παρέα ποδοσφαιρόφιλων, αλλά επισήμως απέκτησε υπόσταση το 1910. Προπολεμικά δεν πέτυχε κάτι αξιοσημείωτο, όμως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκε σε σημαντική δύναμη του γερμανικού ποδοσφαίρου, ειδικά στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όπου όμως έπεσε πάνω στο πανίσχυρο Αμβούργο, κι έτσι δεν κατάφερε να κατακτήσει ποτέ την Ομπερλίγκα Νορντ, όπως ονομαζόταν το τοπικό πρωτάθλημα της βόρειας Γερμανίας, και φυσικά ούτε και το Πρωτάθλημα.
Η δημιουργία της ενιαίας Μπουντεσλίγκα, το 1963, βρήκε την Ζανκτ Πάουλι στην δεύτερη κατηγορία, καθώς την προηγούμενη χρονιά είχε τερματίσει μόλις 6η στην Ομπερλίγκα Νορντ, και μόνο οι πρώτες 3 ομάδες πέρασαν στην Μπουντεσλίγκα. Χρειάστηκαν 14 ολόκληρα χρόνια για να κερδίσει την πολυπόθητη άνοδο η Ζανκτ Πάουλι, το 1977. Υποβιβάστηκε την αμέσως επόμενη χρονιά, ενώ τη μεθεπόμενη χρονιά, το 1979, υποβιβάστηκε στην τρίτη κατηγορία, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η επιστροφή στην δεύτερη κατηγορία έγινε το 1984. Από τότε, η Ζανκτ Πάουλι βολοδέρνει μεταξύ 1ης και 3ης κατηγορίας, αποτελώντας χαρακτηριστικό παράδειγμα ομάδας-ασανσέρ.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, η Ζανκτ Πάουλι μετατράπηκε σταδιακά σε έναν “καλτ” ποδοσφαιρικό σύλλογο, μια ομάδα που συσπείρωσε γύρω της άτομα περιθωριακά, ριζοσπαστικά, αμφιλεγόμενα ή, απλώς, ασυνήθιστα. Η Ζανκτ Πάουλι συνδέθηκε με την καταπολέμηση του ναζισμού και του ρατσισμού, την ανοχή στις διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, την αναρχία, αλλά και με το κίνημα των punks. Ο ίδιος ο πρόεδρος της ομάδας, ο Κόρνι Λίτμαν, είναι δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος. Εξάλλου, η Ζανκτ Πάουλι ήταν η πρώτη. Μία άλλη κατηγορία οπαδών που προσείλκυσε η γερμανική ομάδα είναι οι γυναίκες – μάλιστα, φημολογείται ότι η Ζανκτ Πάουλι έχει περισσότερες γυναίκες οπαδούς από κάθε άλλη ομάδα στη Γερμανία!
Οι οπαδοί της Ζανκτ Πάουλι είναι πάνω απ’όλα πιστοί. Όταν η ομάδα τους έφτασε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας το 2003, οι οπαδοί τύπωσαν σε μπλουζάκια το έμβλημα της ομάδας, και από κάτω τη λέξη Retter (σωτήρας). Μέσα σε 6 εβδομάδες, είχαν πουληθεί περισσότερες από 140.000 μπλούζες. Επίσης, οι ίδιοι οι οπαδοί οργάνωσαν ένα φιλικό παιχνίδι με την Μπάγερν Μονάχου, ώστε να επωφεληθούν από τα έσοδα. Τελικά, η ομάδα σώθηκε. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως το χωρητικότητας 20.000 θέσεων γήπεδό της, το Μίλερντορ, είναι ασφυκτικά γεμάτο, ενώ οι οπαδοί συχνά υπερηφανεύονταν ότι, αν και η ομάδα τους αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία, οι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας της Ζανκτ Πάουλι ήταν περισσότεροι από τους αντίστοιχους κάποιων ομάδων της Μπουντσελίγκα.
Επίσης, είναι φιλάνθρωποι. Από το 2005, η Ζανκτ Πάουλι έχει ξεκινήσει την φιλανθρωπική εκστρατεία “Viva con Agua de Sankt Pauli”, που σαν σκοπό έχει τη βελτίωση της ποιότητας παροχής πόσιμου νερού σε χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα σε αυτόν τον τομέα, όπως η Κούβα, η Κένυα και το Μπενίν.
Οπαδοί της Ζανκτ Πάουλι υπάρχουν παντού. Μάλιστα, η γερμανική ομάδα συνεργάζεται με αρκετές ομάδες παρόμοιων φρονημάτων στην Ευρώπη, όπως η σκωτσέζικη Σέλτικ (που κάθε χρόνο συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αμβούργου – Σέλτικ, που διοργανώνει η Ζανκτ Πάουλι), η Χάποελ Τελ-Αβίβ από το Ισραήλ, η ιταλική Τερνάνα, αλλά και η Ομόνοια Λευκωσίας. Επίσης, σύλλογοι φίλων της υπάρχουν σε πάρα πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Αξιοσημείωτο είναι και το έμβλημα των οπαδών της ομάδας: Αν και το επίσημο έμβλημα της Ζανκτ Πάουλι είναι μία εκκλησία, οι οπαδοί της χρησιμοποιούν το Totenkopf ή, όπως θα το λέγαμε στα ελληνικά, την νεκροκεφαλή, το σύμβολο των πειρατών. Από εκεί πήρε η Ζανκτ Πάουλι το παρατσούκλι της, “Οι Πειρατές της Λίγκας”.

(αξίζει να σημειωθεί ότι, λόγω του ότι στην περιοχή που βρίσκεται η έδρα της Ζανκτ Πάουλι υπάρχουν πολλοί οίκοι ανοχής, κυκλοφορεί και ένα ακόμα παρατσούκλι: “Das Freudenhaus der Liga”, το οποίο κυριολεκτικά σημαίνει “Το Σπίτι της Χαράς της Λίγκας”, αλλά ουσιαστικά σημαίνει… “Το Μπορντέλο της Λίγκας”! Οι οπαδοί της Ζανκτ Πάουλι, πάντως, δεν ενστερνίζονται κανένα από τα δύο προσωνύμια.)
Φανταστείτε την ατμόσφαιρα στο Μίλερντορ. Ένα γήπεδο που βρίσκεται στην κακόφημη περιοχή του Αμβούργου, όπου υπάρχουν οι αποβάθρες και οι οίκοι ανοχής. Ένα γήπεδο στο οποίο οι ομάδες εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο με μουσική υπόκρουση ΑC/DC, ενώ κάθε φορά που σκοράρουν οι γηπεδούχοι, ολόκληρο το γήπεδο πάλλεται από το εκκωφαντικό Song 2 των Blur. Δύσκολη έδρα, έτσι;
Ναι, δύσκολη έδρα. Και αυτό φάνηκε ιδιαίτερα το 2006, όταν η Ζανκτ Πάουλι έκανε την έκπληξη και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Γερμανικού Κυπέλλου, αποκλείοντας στην πορεία ομάδες όπως η Μπόχουμ, η Χέρτα Βερολίνου και η Βέρντερ Βρέμης, πριν πέσει πάνω στην πανίσχυρη Μπάγερν Μονάχου και αποκλειστεί ένα βήμα πριν τον τελικό.
Ένα από τα πιο “τρελά” πράγματα που έχει κάνει η Ζανκτ Πάουλι, ήταν η διεξαγωγή στην έδρα της του FIFI Cup το 2006. Πρόκειται για μία διοργάνωση που διεξάγεται κάθε 4 χρόνια, στην οποία συμμετέχουν χώρες (ή “χώρες”) οι οποίες δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένες από την FIFA και άρα δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, το Παγκόσμιο Κύπελλο των Περιθωριακών.
Στη διοργάνωση του 2006, η Ζανκτ Πάουλι αγωνίστηκε ως “Δημοκρατία του Ζανκτ Πάουλι”, κόντρα στην Ζανζιβάρη, το Γιβραλτάρ, την Τουρκοκρατούμενη Κύπρο, τη Γροιλανδία και το Θιβέτ. Τη διοργάνωση κατέκτησαν οι Τουρκοκύπριοι στα πέναλτι, κόντρα στην Ζανζιβάρη. Η “Δημοκρατία του Ζανκτ Πάουλι” αναδείχθηκε 4η.