ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΑΣ ΤΟ ΧΑΛΙ

Στις 7 Ιούνη ο ελληνικός λαός καλείται απ’ όλα τα κόμματα να συμμετάσχει στο τσίρκο των ευρωεκλογών, σε μια περίοδο που οι συνθήκες επιδείνωσης της κρίσης τόσο σε Ελλάδα, όσο και σε Ευρώπη θα γεννήσουν σκληρότερα μέτρα ενάντια στους καταπιεζόμενους. Μέσα απ’ τα αποτελέσματα κάθε εκλογικής αναμέτρησης βγαίνουν πολλαπλά πολιτικά μηνύματα και σε μια Ευρώπη που η οικονομική κρίση έχει αγκαλιάσει με δραματικό τρόπο τους εργαζόμενους και τις οικονομίες των χωρών που απαρτίζει -ενώ στη χώρα μας εξελίσσεται οικονομικοπολιτική και κοινωνική κρίση- στο χέρι μας είναι να ορθώσουμε λόγο και πράξη αντίστασης. Στο σημερινό παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό δεν έχουμε το δικαίωμα να παραμένουμε απαθείς.

Οι πρώτες άμεσες εκλογές για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, έγιναν το 1979 (1981 στην Ελλάδα). Ήδη από τις απαρχές οι Ευρωεκλογές θεωρήθηκαν από πολιτικούς επιστήμονες ως εκλογές β΄ τάξης (second order elections). Η σημασία των Ευρωεκλογών έπρεπε να αναζητηθεί στο εκάστοτε εγχώριο πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο πραγματοποιούνταν. Το κίνητρο για συμμετοχή είναι ανύπαρκτο γιατί οι πολίτες τις αντιμετωπίζουν ως άσχετες για τα δικά τους προβλήματα. Έτσι η συμμετοχή υπήρξε σημαντικά μικρότερη σε σχέση με τις εθνικές εκλογές. Σ’ όλες τις Ευρωεκλογές, από το 1979, η συμμετοχή κυμάνθηκε περίπου 15%-20% κάτω από τον μέσο όρο των εθνικών εκλογών. Το 2004 καταγράφηκε πανευρωπαϊκά το χαμηλότερο ποσοστό. Συμμετοχή 47,8%. Δηλαδή σ’ ένα εκλογικό σώμα 340 εκατ. Ευρωπαίων πολιτών, απείχαν περίπου 190 εκατ. πολίτες. Η επιλογή της ΑΠΟΧΗΣ ως στάση αποδοκιμασίας, είτε της ευρωπαϊκής, είτε των κομμάτων διακυβέρνησης (είτε και των δύο), που για αρκετές ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί παγιωμένη μορφή εκλογικής συμπεριφοράς εδώ και δεκαετίες, συνιστά επίσης πολιτική στάση την οποία το 2004 επέλεξε και στην Ελλάδα ο μεγαλύτερος αριθμός πολιτών ιστορικά.

Η Ε.Ε. αποτελεί ένα θέμα που απλά δεν «πουλάει». Ο πολίτης αντιλαμβάνεται την Ε.Ε. ως μια τεχνοκρατική μηχανή που απλά επιβάλλει νόμους και οι εγχώριοι εξουσιαστές απλά εκτελούν. Οι Κρατούντες συνεχίζουν να πολώνουν το κλίμα προκειμένου να υπάρξει μεγαλύτερη συμμετοχή, όχι ως αυτοσκοπός για την εφαρμογή της Δημοκρατίας, αλλά για την επίτευξη της επικοινωνιακής υπεροχής και του ψηφοθηρικού συμφέροντος των κομμάτων εν όψει των εθνικών εκλογών.
Οι αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες όμως, επηρεάζουν περισσότερο την καθημερινή μας ζωή και το μέλλον μας, απ’ ότι οι αποφάσεις των υπουργείων.

Βιώνουμε μια πρωτόγνωρη περίοδο στα μεταπολεμικά χρονικά, μέσα στις συνθήκες του μεγαλύτερου οικονομικού κραχ στην ιστορία του καπιταλισμού. Επιχειρήσεις και εργοστάσια κλείνουν, χώρες ολόκληρες χρεοκοπούν ή προσφεύγουν στο Δ.Ν.Τ. για δάνεια με επαχθείς όρους για να μην κηρύξουν πτώχευση. Τραπεζικοί κολοσσοί καταρρέουν. Τραστ και βιομηχανικοί γίγαντες χρεοκοπούν και απολύουν εργάτες. Η παραγωγική διαδικασία σταματά και εκατομμύρια εργάτες μένουν άνεργοι. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει ιστορικά παρακμάσει εξ αιτίας των εσωτερικών του αντιφάσεων. Όλες οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα για τη σωτηρία των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών προσφέροντας δις και τρις στους μεγιστάνες του πλούτου, προερχόμενα απ’ την φοροληστεία των εργαζομένων ή από δάνεια που υποθηκεύουν τη ζωή και των επόμενων γενεών. Ούτε ο αυτοματισμός της αγοράς, ούτε οι Κρατικές παρεμβάσεις των κυβερνόντων μπορούν να αντιμετωπίσουν τη κρίση και τις συνέπειές της. Ούτε οι εγχώριοι επικεφαλείς των διεφθαρμένων κυβερνήσεων τυλιγμένων στα σκάνδαλα και τη διαφθορά.
Η Ε.Ε. είναι ανίκανη να δώσει λύση, αφού αποτελεί βασικό μέρος της κρίσης. Είναι η λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα σε βαθιά σήψη. Απ’ τη Βουλή των δικαστών και των φρουρών της υπόθεσης Παυλίδη, στη Βουλή ιδιοκτησίας πρωθυπουργού. Μια Βουλή πλυντήριο σκανδάλων που απαλλάσσει όσους γαλάζιους και πράσινους εμπλέκονται στα σκάνδαλα. Και επειδή «έτσι δουλεύει το σύστημα» τα σκάνδαλα δεν είναι εξωτερικό χαρακτηριστικό του συστήματος ή μια παρεκτροπή. Συνδέονται οργανικά με το Κράτος. Φυσικός αυτουργός των σκανδάλων οι κυβερνήσεις και ηθικός αυτουργός ο καπιταλισμός. Αυτά όμως τα σκάνδαλα που αποκρύπτονται και είναι και τα πιο μεγάλα, είναι τα νομότυπα :

- φορολογική ασυλία των κεφαλαιοκρατών, της εκκλησίας, των εφοπλιστών και των τραπεζών.

- η ακρίβεια, με τα καρτέλ της ΔΕΛΤΑ και της ΦΑΓΕ να μένουν στο απυρόβλητο. Το 25% του πληθυσμού να ζεί κάτω απο τα όρια τησ φτώχιας. Το 60% των συντάξεω να είναι κάτω απο 600Ε

-η ανασφάλιστη εργασία, η κατάργηση του οχταώρου, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι απλήρωτες υπερωρίες, τα stage, ο βασικός μισθός, η ενοικίαση εργαζομένων, οι επιθέσεις σε συνδικαλιστές και η ατιμωρισία (περίπτωση Κ.Κούνεβας), οι απολύσεις, ανεργία.

- οι εξευτελιστικές τιμές των αγροτικών προϊόντων, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες με 100 νεκρούς εργάτες κάθε χρόνο, η αστυνομική βία και τρομοκρατία και η ασυλία της.

- Οι περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το χτύπημα των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία, στην παιδεία, στην ασφάλιση.

- Η καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων και η αυξήσεις των ορίων ηλικίας.

- Οι κουκουλο-νόμοι, το ευρωφακέλωμα, οι κάμερες παρακολούθησης, η αντιμεταναστευτική υστερία, οι επιθέσεις σε χώρους αντίστασης…

Και το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι η κοινωνία που χτίζουν, οι αξίες και η ηθική που προβάλλουν. Σκάνδαλο είναι το ίδιο το εξουσιαστικό τους σύστημα.

CAPITALISM IS NOT WORKING
Ο καπιταλισμός χρεοκόπησε. Του πήρε βέβαια 20 χρόνια από το 1989, από τότε που ο Φουκουγιάμα διακήρυξε το «τέλος της ιστορίας».
Είναι όντως το πιο απλό συμπέρασμα που μπορεί να βγει από την κρίση. Έχουν πέσει όλα τα μίσθαρνα όργανά τους, με πρώτα τα Μ.Μ.Ε. και όλος ο σχεδιασμός του συστήματος για να αποκρυφτεί. Για να πειστεί η κοινωνία ότι η κρίση είναι ένα ουρανοκατέβατο γεγονός. Γιατί θέλουν να αθωώσουν τους εαυτούς τους, το σύστημά τους, την πολιτική τους. Γιατί θέλουν να αδρανοποιήσουν την κοινωνία. Γιατί γνωρίζουν ότι έρχονται εξεγέρσεις.
Αντιμετώπιση της κρίσης για το Κεφάλαιο σημαίνει αποκατάσταση των όρων κερδοφορίας του.
Ζούμε μια βαθιά κρίση του ίδιου του συστήματος και μια χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και του καπιταλισμού. Παρολ’ αυτά τα πολιτικοοικονομικά κέντρα, από το G-20 και την Ε.Ε. του Συμφώνου Σταθερότητας, μέχρι τις κυβερνήσεις κάθε χώρας, επιμένουν με περισσότερο νεοφιλελευθερισμό.
Αυτό το μοντέλο που εφαρμόστηκε στην Ευρώπη από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά και συνεχίζεται με το Σ.Σ. και την Ο.Ν.Ε., οδηγεί στην περικοπή των δημοσίων δαπανών, στη μείωση του εισοδήματος, στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, στις εντολές της Κομισσιόν.
Η Ευρώπη των 130 εκατ. φτωχών και 20 εκατ. ανέργων πού μέσα σε 2 χρόνια θα γίνουν 30 εκατ., με τις μεθοδεύσεις μετακύλισης κόστους από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις στις εξαρτημένες, με τις οδηγίες για αυστηρότερη και αποφασιστικότερη προώθηση των αντεργατικών ρυθμίσεων και αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Με την όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις καπιταλιστικές δυνάμεις, με τα δεινά που συνεπάγεται αυτό για τους λαούς. Με την προσπάθεια απόδοσης κύρους στην εκλογική φάρσα και στο ευροκοινοβούλιο. Την κατοχύρωση για την ύπαρξη και το ρόλο αυτού του συνασπισμού των καπιταλιστικών μητροπόλεων που εμφανίζονται ως Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Η παρούσα κρίση του καπιταλισμού δεν είναι άλλη μια κρίση, αλλά η χειρότερη στην ιστορία του και βρίσκεται μόνο στην αρχή.
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από εκείνους που είναι απόλυτα υπεύθυνοι για την σημερινή καταστροφή, τη μαζική ανεργία, τη «μαύρη εργασία», τους πολέμους και την καταστολή. Καμιά καλύτερη μέρα δεν θα ξημερώσει όσο οι εξουσιαστές παραμένουν στις θέσεις τους.
Οι εγχώριοι εξουσιαστές έχουν τεράστια ευθύνη, όπως και οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες, καθώς έχουν συμβάλλει στην επιβολή του καπιταλιστικού και νεοφιλελεύθερου μοντέλου στην Ευρώπη. Έχουν ευθύνη γιατί είτε με τον «εκσυγχρονισμό», είτε με τις «μεταρρυθμίσεις» η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της λιτότητας, της διόγκωσης της ανεργίας, της νομιμοποίησης και της αύξησης των ευέλικτων μορφών εργασίας, η φορομπηχτική πολιτική… οδήγησαν σε υπερκέρδη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων και στη δραματική επιδείνωση της κατάστασης της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Μετά τις ευρωεκλογές οι Κρατούντες, κατ’ εντολή του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, ετοιμάζονται να φέρουν νέα πακέτα αντιλαϊκών μέτρων, καταιγίδα φόρων και μείωση μισθών όπως έγινε στην Ιρλανδία.

ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Όταν ένας λαός ψηφίζει επί τόσα χρόνια, ψηφίζει τα ίδια και τα ίδια, είναι σαν να δίνει άφεση αμαρτιών, να επικροτεί και να συνυπογράφει τις πολιτικές που χαράζονται. Άρα οι εκάστοτε κυβερνήσεις στηρίζονται και αναδεικνύονται από τους ψηφοφόρους τους.
Κάθε 4 ή 5 χρόνια, δηλαδή μια φορά κάθε 1460 η 1825 μέρες ο εκλογέας ψηφίζει ενώ η Εξουσία λειτουργεί κάθε μέρα. Δηλαδή 1 μέρα δικαίωμα στην μηχανορραφία, ή 1460 ή 1825 μέρες παραίτηση. Η λεγόμενη «καθολική» ψηφοφορία είναι ένα ισχυρό μέσο νάρκωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ο λαός, ο υποτιθέμενος «κυρίαρχος» είναι σκλάβος που τον μεθούν με μεγαλόστομα λόγια. Ο ψηφοφόρος είναι ένας άνθρωπος που σκύβει το κεφάλι και διαλέγει αφέντες. Που έρχεται την ημέρα που τον καλούν σαν υπάκουος πολίτης να επικυρώσει την λειτουργία ενός συστήματος που δημιουργήθηκε από άλλους, να διαλέξει αυτούς που θα επιβοηθήσουν τη λειτουργία συντριβής των αδυνάτων και θα αμειφθούν με χρήμα, προνόμια, επιρροές και τιμές.
Η Eλευθερία και η Εξουσία είναι τελείως ασυμβίβαστες, η μία αυξάνει στο μέτρο που η άλλη μειώνεται και αντίστροφα.

ΑΠΟΧΗ – ΣΑΜΠΟΤΑΖ
Το μόνο που δεν θέλουν οι πολιτικοί είναι να νιώσουν ότι χάνουν τη μπάλα, ότι δεν μπορούν να ελέγξουν τη μάζα που τυφλά ακολουθεί. Με την ΑΠΟΧΗ (εννοείται την συγκροτημένη… την αποχή-πολιτική πράξη) αυτό ακριβώς επιτυγχάνεται. Ο πολιτικός παύει να πιστεύει ότι είναι ο «βασιλιάς» της σκακιέρας, καθώς τα «πιόνια» του τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια.
Όχι ότι η αποχή είναι πανάκεια που, ω του θαύματος, θα εξυγιάνει την πολιτική σκηνή… τόσα χρόνια όμως που προσέρχεται ο κόσμος στις κάλπες, είναι φανερό πως δεν έχει αλλάξει κάτι. Ας το δοκιμάσουμε όμως. Ας πειραματιστούμε. Ας δοκιμάσουμε ένα δρόμο ανταγωνιστικό με τη σήψη, τη κρίση, τα σκάνδαλα και τη χρεοκοπία. Ένα δρόμο που υπερασπίζεται τις ανάγκες των πολλών ενάντια στα ιδιοτελή συμφέροντα του πλούτου. Μια άλλη Ευρώπη που αντιστέκεται στα ευρωσυντάγματα, στις ευρωσυνθήκες, στη συνταγματοποίηση του καπιταλισμού, στη στρατιωτικοποίηση, στη σιδηρόφρακτη Δημοκρατία. Που αντιστέκεται στους δρόμους του Παρισιού, της Αθήνας, της Ρώμης, της Λισαβόνας, του Βερολίνου και της Μαδρίτης. Σε μια άλλη Ευρώπη που εξεγείρεται για ένα διαφορετικό μέλλον.

Αυτή η κατεύθυνση δεν οικοδομείται στους διαδρόμους των Βρυξελλών, αλλά μόνο με τον επίμονο καθημερινό αδιάλλακτο αγώνα στα διάφορα μέτωπα πάλης ενάντια στους κυρίαρχους.
Το ζήτημα είναι να ανακαλύψει το προλεταριάτο τη δύναμή του, να καταλάβει ότι δεν είναι ο πιο αδύνατος, αλλά ο πιο ισχυρός, ότι δεν πρέπει να υπακούει, να υποχωρεί, να ανέχεται τη σκλαβιά.
Η ενίσχυση της κοινοβουλευτικής δικτατορίας πάνω στους καταπιεζόμενους δείχνει και τη σημασία που αποκτά η αποχή σαν κίνηση σαμποταρίσματος των εκλογών. Η εκλογική απεργία είναι η ποιοτική συσσώρευση της αντίθεσης ενάντια στους Κρατούντες που εξακολουθεί να εκδηλώνεται και μετά τις εκλογές, συνειδητά, μέσα στους κοινωνικούς χώρους της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Κανένα Κράτος δεν έχει τολμήσει να προχωρήσει στην επιβολή ποινών σε χιλιάδες άτομα που δεν ψήφιζαν. Οι όποιες απειλές αποσκοπούν στον εκφοβισμό.
Η άρνηση ψήφου, μέσα στις παρούσες συνθήκες δεν είναι αδράνεια και παραίτηση, αλλά πράξη εξέγερσης. Αυτός που απέχει συνειδητά είναι εξεγερμένος και ο εξεγερμένος δεν είναι δυνατόν να μην δράσει. Η εκλογική του αποχή συμβαδίζει με την ατομική του δραστηριοποίηση για το γκρέμισμα της παράλογης αυθαιρεσίας.

- ΜΑΖΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ
- ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΥΡΩ-ΕΚΛΟΓΕΣ