Αγώνας Ενάντια Στη Λήθη

Σαν κάτι να βρωμάει...

-36 Χρόνια Ελληνικής Τρομοκρατίας
-Πόσα ακόμα άραγε;

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί και πολλές που αντιλαμβάνονται το φιάσκο της επετείου του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου. Επίσης, σίγουρα υπάρχουν πολλοί και πολλές που μιλάνε για “χαμένο νόημα” και “αληθινή εξέγερση” (εννοώντας όχι σαν την εξέγερση του Δεκέμβρη...) την οποία καταδίκασαν οι τώρα κυβερνώντες και οι τότε “φωνές του Πολυτεχνείου”. Αυτό για το οποίο εμείς δεν είμαστε καθόλου σίγουροι, είναι για το ποιό είναι τελικά αυτό το νόημα και πώς διάολο χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων.

Υπάρχουν πολλά "άγνωστα", για τον περισσότερο κόσμο, σημεία στην ιστορία (διότι ο καθένας δίνει την δική του περιγραφή και δικιά του ερμηνεία σε εκείνα τα γεγονότα) για όσα πραγματικά συνέβησαν εκεί τότε και απ' όσα έχουν γραφτεί αδυνατούν να μεταφέρουν την πολύπτυχη διάσταση εκείνης της εξέγερσης* Το πλήθος των πολιτικών μετώπων και εκφράσεων της σύγκρουσης αποσιωπήθηκαν, διαστρεβλώθηκαν και κρύφτηκαν σχολαστικά από εκείνους που γνωρίζουμε ως “πρωταγωνιστές” σήμερα. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που να μαρτυρούν τον αληθινό τους ρόλο, καθώς και τις τότε απόψεις τους για τους υποκινητές των συγκρούσεων που χαρακτηρίστηκαν “προβοκάτορες”. Θα μπορούσαν να συλλεχθούν και να αναφερθούν από μέρους μας, όμως δεν έχει και τόσο σημασία πλέον. Σημασία έχει το προφανές: Ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου επανανοηματοδοτήθηκε από κόσμο που συμμετείχε στις τότε κοινωνικές συγκρούσεις και στη συνέχεια είδε ότι πλέον μπορεί να “πιάσει τη καλή” σε ένα παράδεισο σοσιαλοδημοκρατίας, όπως τότε όπως και τώρα.

Έτσι λοιπόν η 17 Νοέμβρη καθιερώθηκε σαν μία τέτοια γιορτή: τη νίκη της δημοκρατίας ενάντια σε μία δυσβάσταχτη χούντα (ειρωνεία ε;)। Πολύ βολικό για μια πλειοψηφικά Δεξιά κοινωνία ή έστω απαθή, που ανεχόταν και συντηρούνταν επί εφτά χρόνια από εκείνο το καθεστώς. Και τώρα, ξεπλένει τις ενοχές της σ' ένα ποτάμι “δημοκρατίας” και “ελευθερίας”, όπως ξέρει μόνο αυτός ο ανυπόταχτος λαός να κατακτά. Ανυπόταχτος μα και εθνικά υπερήφανος (βλέποντας την άνοδο της ακροδεξιάς τον τελευταίο καιρό). Αυτό είναι που τελικά αγκαλιάζει και τους πάντες: από εξτρεμιστές μέχρι δεξιές φοιτητικές παρατάξεις, από το κόμμα της κυβέρνησης μέχρι τη γειτόνισσα, από τους δημοσιογράφους μέχρι την “ανεξάρτητη” Αριστερά και από τους συνδικαλιστές μέχρι τους μπάτσους. Αυτό είναι το Πολυτεχνείο τους: Ο γενέθλιος μύθος της εθνικής ενότητας. Μία γιορτή που να εκφράζει τα ιδανικά των νικητών, αυτών που αγωνίστηκαν και τελικά...κατάφεραν να κυβερνήσουν. Μια γιορτή για να τιμάται από τα σχολεία και έτσι να περνούν στις επόμενες γενιές οι σωστές αξίες: η αγάπη για την πατρίδα και η κοινωνική ειρήνη.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό το Πολυτεχνείο. Παράλληλα έχει και άλλες λειτουργίες όπου η κάθε μία παίζει το δικό της ρόλο σε αυτό το θέατρο της αφομοίωσης. Η γιορτή αλλά και η πορεία της επετείου είναι μία προσπάθεια εκτόνωσης όλων των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων σε μία μόνο στιγμή. Η εκμετάλλευση, η ανισότητα και η βία όλου του χρόνου να εξαϋλωθούν σε μία γιορτή της κυριαρχίας. Όλο το ταξικό μίσος, η οργή και οι αρνήσεις να αποστειρωθούν σε ένα στημένο ραντεβού με την επανάσταση. Παρ' όλα αυτά δεν πρόκειται για κάτι που προγραμματίζεται και λειτουργεί μόνο “από τα πάνω”. Η γιορτή του Πολυτεχνείου εξυπηρετεί συναισθηματικές και ψυχολογικές ανάγκες αυτής της κοινωνίας. Από το αριστερό άλλοθι που προσφέρει η γιορτή του Πολυτεχνείου στην κοινωνία η οποία γιορτάζοντας την νομίζει ότι κάνει την επανάστασή της και που την εξιλεώνει για όλα τα εγκλήματα της, μέχρι την καθεστωτική Αριστερά (Κ।Κ।Εξουσιαστών και όχι μόνο) που σε κάτι τέτοιες ευκαιρίες ξαναβρίσκει το νόημα της ζωής... Όμως η Αριστερά αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα δυστυχώς δεν έχουν πια το μονοπώλιο της διαμεσολάβησης. Ανταγωνιστές τους είναι τα Μ.Μ.Ε.,που έρχονται πια με τη δική τους γλώσσα να ξαναορίσουν νοήματα και σημασίες, και να αναπαράγουν τη δική τους εκδοχή του μύθου.

Ένας μύθος, είτε καλός είτε κακός, παραμένει ΠΑΝΤΑ μύθος. Και όλοι συντελούν στην αναπαραγωγή του μύθου αυτού, που σαν τέτοιος το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να παγώνει τις κοινωνικές εξεγέρσεις και να ακυρώσει τις ταξικές συγκρούσεις।

Μην παραξενευτούμε αν και η “δικιά μας” εξέγερση κάποτε στα αυτιά των παιδιών μας φαίνεται ως ένας μύθος. Ήδη η Αριστερά άρχισε, σιγά σιγά εδώ και καιρό, μέσα από προεκλογικές εκστρατείες να ξεπουλάει αυτό που έγινε εκείνες τις κρύες νύχτες του χειμώνα κάτω από το φως των μολότοφ και το σφύριγμα των πετρών που προσέκρουαν πάνω στις ασπίδες και στα κράνη των μπάτσων. Μην παραξενευτούμε αν η κοινωνική εξέγερση του 2008, η οποία το μόνο κοινό που έχει με το Πολυτεχνείο είναι ότι και οι δύο ήταν εξεγέρσεις, αφομοιωθεί όπως εκείνη του 1973. Μην ξαφνιαστούμε αν το Κ.Κ.Ε, που διατυμπάνιζε ότι στη δικιά του εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι, προσπαθήσει να συσχετιστεί με την εξέγερση του Δεκέμβρη όπως εκείνης του Πολυτεχνείου, την οποία καταδίκαζε και τώρα γιορτάζει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται..

Αυτό που οι ρήξεις και οι συγκρούσεις πρέπει να κάνουν είναι η αυτοκριτική τους,για να εμπλουτίσουν με ιστορική γνώση τον κοινωνικό πόλεμο...

*Σύμφωνα πάντα με τις πηγές και τα πρόσωπα που περιγράφουν εκείνα τα περιστατικά και που η πλειοψηφία του κόσμου,μέσα από τα σχολεία και τα ΜΜΕ ,μαθαίνει.

Praxia
(Αρθρογράφος εφημερίδας δρόμου ΑΠΑΤΡΙΣ)