ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΙ

Είναι σαφές πως το Κράτος και τ’ Αφεντικά για να ισχυροποιήσουν την Οικονομία τους, να καθυποτάξουν και να διαχωρίσουν τους εργαζόμενους ώστε να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς «κοινωνική ειρήνη» και νεκρική σιγή στο εσωτερικό των χωρών δικαιοδοσίας τους, μηχανεύονται διάφορους τρόπους. Εκτός από τους μετανάστες που χρησιμοποιούν (εκβιαστικά) για να ρίξουν το εργατικό κόστος με όλα τα επακόλουθα (ρατσισμός, εθνικισμός, ξενοφοβία, διάσπαση των εργαζομένων, απόδοση ευθυνών στους μετανάστες για όλα τα δεινά που γεννά, παράγει και αναπαράγει ο καπιταλισμός, πειραματισμός κατασταλτικών μέτρων κ.λπ.), έχουν εφεύρει και άλλους τρόπους για τη διάσπαση της εργατικής τάξης και την διάλυση της εργατικής της συνείδησης.
Και στο παρελθόν και στο παρόν, (και πιθανόν στο μέλλον) υπάρχουν περιπτώσεις παγκόσμια, που δεν χρειάστηκαν οι εξωτερικοί μετανάστες να είναι η αφορμή των εξουσιαστικών μεθοδεύσεων ενάντια στην κοινωνία. Εσωτερικοί μετανάστες, γυναίκες, ανήλικα παιδιά, ανειδίκευτοι, συντεχνίες, εργάτες ορισμένου χρόνου, «αντιπαραγωγικοί», συμβασιούχοι, φοιτητές, μεσήλικες…(…μαύροι, άσπροι, πράσινοι, χοντροί, αδύνατοι, άσχημοι, έγγαμοι ή άγαμοι, βραδυκίνητοι, φυσιολάτρες, άθεοι, επαρχιώτες, βλάχοι, Πόντιοι, πολυγαμικοί, υγιεινιστές…) είναι ιδανικές περιπτώσεις, που αντί για τους αλλοδαπούς χρησιμοποιήθηκαν ή θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν από τους εξουσιαστές για να προκαλέσουν την διάσπαση και τον ανταγωνισμό στη κοινωνία.
Κάποιες αναφορές σε περιπτώσεις του χθες και του σήμερα θα μας καταστήσουν ικανούς να καταλάβουμε λίγα πράγματα από τα πολλά που έχουν στο οπλοστάσιό τους οι Κρατούντες, για να μας κρατούν διαιρεμένους και να συνεχίζουν την καταπίεση και την εκμετάλλευσή μας, αλλά κυρίως να μας έχουν σε μια παθητική κατάσταση, ανήμπορους και άβουλους, για να μην μπορούμε να ανατρέψουμε το καθεστώς της γενικευμένης εξουσιαστικής σήψης. Η ιστορία όμως έχει να αναδείξει αγώνες και μάχες της κοινωνίας για την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής, αλλά και για την κατάκτηση του ιστορικού προορισμού της. Την Ανατροπή Κράτους και Κεφαλαίου.

Η Καβάλα έχει συνδέσει τη μοίρα της με τα καπνά. Η παραγωγή και η επεξεργασία τους ήταν όχι μόνο οικονομική πηγή, αλλά και άξονας κοινωνικής ζωής της πόλης. Οι ιστορίες μιλάνε για προσφυγιά, φτώχεια, κοινωνικές επαναστάσεις, πολέμους. Μιλάνε για την εποχή όπου ο καπνός ήταν κέντημα στα χέρια δεκατριών χιλιάδων εργατών, στα φημισμένα καπνομάγαζα της Καβάλας. Τ’ αφεντικά, ανάλογα με την παραγωγή, καθόριζαν και την αμοιβή των εργατών. Συνέβαινε σε πολλά μαγαζιά να υπάρχουν ανάμεσα στους εργάτες αδύναμα χέρια. Και αν αυτά τα χέρια, μετά το οχτάωρο, ζύγιζαν στη πλάστιγγα λιγότερα κιλά καπνού, δεν είχαν μέλλον στη δουλειά. Το αφεντικό θα τους έδιωχνε. Για να υποστηρίζουν οι πιο δυνατοί εργάτες τους αδύναμους συναδέλφους ή συμπληρώνανε αυτοί την υπολειπόμενη παραγωγή ή απειλούσαν ότι θα φύγουν όλοι μαζί. Έτσι κρατούσαν τους «αδύναμους» στη δουλειά. Οι καπνεργάτες –από τα πρώτα εργατικά σωματεία που ιδρύθηκαν- έδωσαν σκληρούς αγώνες για τις συνθήκες δουλειάς και τα μεροκάματά τους. Η πρώτη μεγάλη απεργία έγινε το 1924 για τα ανεπεξέργαστα την δεκαετία του ’30, όταν άλλαξε η κλασσική επεξεργασία του καπνού και καθιερώθηκε η μέθοδος της «τόγκας» για να πέσει το κοστολόγιο και το καπνεμπόριο να γίνει ανταγωνιστικό, αυξήθηκε η παραγωγικότητα, αλλά ο νόμος προσέφερε πλέον δουλειά μόνο στις γυναίκες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν απεργίες και καταλήψεις. Αίτημά τους να ανοίξουν ξανά τα καπνομάγαζα με μισούς άντρες, μισές γυναίκες. Οι έμποροι αρνούνταν, γιατί στις γυναίκες έδιναν τα μισά λεφτά απ’ αυτά που ζητούσαν οι άντρες.

Μια ανάλογη ιδιάζουσα περίπτωση είναι αυτή των εσωτερικών μεταναστών εργατών (μινγκόνγκ) στην Κίνα, οι οποίοι κατάγονται από διάφορες πόλεις και χωριά και έχουν μετακομίσει στην επαρχία Γκουάνγκ Ντονγκ, στο κατεξοχήν κέντρο κατασκευής παιχνιδιών, όπου δουλεύουν κάτω από άθλιες οικονομικές και εργασιακές συνθήκες. Ο δήμος, για να εξασφαλίσει την απασχόληση των μινγκόνγκ, υλοποιεί ένα ευρύτατο πρόγραμμα συντήρησης των υποδομών χάρη στα κονδύλια από το «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης» που ψήφισε η κυβέρνηση. Έτσι η επαρχία αυτή έχει μετατραπεί σε ένα γιγάντιο εργοτάξιο στο οποίο δουλεύουν χιλιάδες εργάτες. Από το καλοκαίρι του 2008, η κινεζική κυβέρνηση προσπαθεί να αποδώσει το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι βιομηχανίες της στη διεθνή κρίση. Ο υπεύθυνος για τον κυβερνητικό οικονομικό σχεδιασμό στην ύπαιθρο, ανακοίνωσε τον Ιανουάριο ότι 20 εκ. εσωτερικοί μετανάστες έχασαν τη δουλειά τους, δεν βρήκαν άλλη θέση εργασίας και επέστρεψαν στον τόπο τους εξαιτίας της μείωσης της οικονομικής δραστηριότητας στη μεταποίηση. Μέσα στο πρώτο δίμηνο του 2009 καταργήθηκαν 66.000 θέσεις εργασίας ενώ το ωρομίσθιο μειώνεται κατακόρυφα. Τα Νο 1 θύματα αυτής της κρίσης είναι οι εσωτερικοί μετανάστες, οι οποίοι τις περισσότερες φορές που κινητοποιούνται στους εργατικούς τους αγώνες, δεν διαδηλώνουν για την απώλεια της θέσης εργασίας τους, αλλά για να διεκδικήσουν τους απλήρωτους μισθούς από τα δεδουλευμένα τους. Μόλις ικανοποιηθεί το αίτημά τους, εξαφανίζονται για να αναζητήσουν καινούρια δουλειά…

Άλλη μια περίπτωση είναι αυτή που οικοδόμησε το ημεδαπό οικονομικό θαύμα, προπολεμικά, μεσοπολεμικά και μεταπολεμικά. Οι πρόσφυγες κατέφευγαν κατά χιλιάδες στις μεγάλες πόλεις, ζώντας κάτω από άθλιες συνθήκες στις γνωστές προσφυγικές παραγκουπόλεις, εξαναγκαζόμενοι να δουλεύουν με άθλια μεροκάματα, ρίχνοντας το εργατικό κόστος προς τέρψη -και βάσει σχεδίου- των Αφεντικών. Την ίδια περίοδο παρατηρείτε και μια άνευ προηγουμένου μετακίνηση (εσωτερική μετανάστευση) από ανθρώπους της επαρχίας, οι οποίοι μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις περιφέρειες στις οποίες ζούσαν, μετακόμιζαν στα μεγάλα αστικά κέντρα, αναζητώντας δουλειές (μαύρες και κακοπληρωμένες) στα εργοστάσια, σε μια εποχή που άρχιζε να ανθεί η αστικοποίηση και η βιομηχανοποίηση. Από το αίμα και τον ιδρώτα αυτών των προσφύγων και εσωτερικών μεταναστών εδραιώθηκε και ισχυροποιήθηκε το ελληνικό καπιταλιστικό μπουρδέλο.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ.
ΕΝΙΑΙΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ.