* <<Χάρ
η σε μια πλουσιοπάροχη και ήδη πολυδιαφημισμένη χορηγία του ΟΠΑΠ, ύψους 4,5 εκ. ευρω, προσπαθεί να αναδειχθεί μια ακόμα πτυχή της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Η υπόθεση του στεγάστρου του "Λυκείου του Αριστοτέλους" πλάι στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου, πήρε μπροστά έστω και με τα λεφτά του τζόγου. Με την χορηγία υιοθετήθηκε η "ήπια αρχιτεκτονική παρέμβαση, σε απόλυτη αισθητική αρμονία με το αστικό περιβάλλον της περιοχής". Το έργο θα μπεί σε δημοπράτηση με την προκήρυξη εργοληπτικού διαγωνισμού. Η κατασκευή του στεγάστρου απαιτεί γύρω στα 3,7 εκ. ευρώ. Τα 800.000 χιλ. ευρώ που απομένουν απο τη χορηγία θα διατεθούν προς την Γ΄Εφορεία Αρχαιοτήτων, στην οποία ανήκει εφεξής η διαχείριση του μνημείου.>> Χορηγία ή Δωρεά, η πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων υμών προγόνων που έχει νταβατζή το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει περιέλθει προ πολλού στο άρμα των χρηματικών πλυντηρίων, έχει γίνει μέρος των Κρατικών Χαρατσιών (Εφορειών) και των μιζών από Κράτος και Εργολάβους...
* <<Συνεχίστηκε φέτος για πολλοστή χρονιά η γελοιότητα που ονομάζεται ανακοίνωση του πόθεν έσχες
των βουλευτών, το οποίο υποτίθεται οτι ελέγχει αν οι περιούσιοι του λαού έχουν περιουσίες δικές τους και όχι του λαού. Η γελοιότητα αυτής της φάρσας αναδεικνύεται μεγαλοπρεπώς και μέσα απο την ανακοίνωση της ίδιας της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής, που αναφέρει "δυσχέρειες εφαρμογής του νόμου, που προβλέπει τον εις βάθος έλεγχο". Πιο συγκεκριμένα, οι δυσκολίες βρίσκονται στην εφαρμογή της διάταξης για "την διακρίβωση αν η απόκτηση νέων περιουσιακών στοιχείων ή η επαύξηση υφισταμένων δικαιολογείται απο το ύψος των πάσης φύσεως εσόδων, σε συνδυασμό με τις δαπάνες διαβίωσης των υπόχρεων σε δήλωση προσώπων", λέει η Επιτροπή. Έτσι, για πολλοστή χρονιά δίνεται στη δημοσιότητα το έσχες χωρίς το πόθεν εκπροσώπων του λαού, οι οποίοι παίρνουν 28.000 ευρώ το μήνα βουλευτική αποζημίωση με τα "τυχερά" των συνεδριάσεων, χωρίς να υπολογίζουμε τις ατέλειες σε λογαριασμούς τηλεφώνων, ρεύματος, αξίες αυτοκινήτων, τις επιδοτήσεις ενοικίων, τα χαριστικά επιτόκια δανείων και τις ποικίλες εκπτώσεις διαβίωσης που κερδίζουν επί τη εμφανίσει. Αν αυτά όλα είναι νόμιμα, για τα οποία υπάρχει δυσχέρεια ελέγχου, σκέψου τί γίνεται με τ' άλλα.>>
* <<Τα καθεστώτα που συνεχίζουμε να λέμε δημοκρατικά λειτουργούν ως συγκάλυψη της κυριαρχ
ίας των πανίσχυρων ολιγαρχιών. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης. Πελώριες εξουσίες -που ευνοούνται και επωφελούνται πολύ απο την παγκοσμιοποίηση- δρούν ανεμπόδιστα, πέρα απο κάθε δυνατότητα ελέγχου. Στον σύγχρονο κόσμο παρατηρούμε πράγματι τη διαρκή αύξηση της ισχύος περιορισμένων οικονομικών ολιγαρχιών, οι οποίες είναι σε θέση να παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις σε εθνική και διεθνή κλίμακα σχετικά με την παραγωγή και την κατανομή πελώριων πόρων στρατηγικής σημασίας για τους πληθυσμούς των διάφορων κρατών. Παρατηρούμε επίσης μια γενική τάση στο εσωτερικό των κρατών προς την αυξανόμενη υποβάθμιση του "κυρίαρχου λαού" σε μιά μάζα καταναλωτών που υφίσταται παθητικά την πρωτοβουλία πολιτικών και κομματικών ολιγαρχιών. "Κυρίαρχος λαός" δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν και δεν υπάρχει και σήμερα πουθενά. Δυνατότητα πρόσβασης στα κανάλια της πολιτικής επιρροής είναι δυνατή μόνο σε μικρές μειοψηφίες, που τη χρησιμοποιούν για να αποκλείουν άλλους. Απο τη στιγμή που αυτά τα κανάλια βρίσκονται υπο τον έλεγχο λίγων, η πλειοψηφία καταλήγει να κατευθύνεται απο μειοψηφίες οι οποίες κατέχουν τα αποφασιστικά εργαλεία όχι μόνον για να επηρεάζουν και να καθοδηγούν, αλλά και να διαμορφώνουν και να χειραγωγούν την ίδια τη συναίνεση της πλειοψηφίας. Οι πλούσιοι είναι γενικά σε θέση να αξιοποιούν τις δυνατότητες που προσφέρουν ο οικονομικός και κοινωνικός πλουραλισμός, οι πολιτικές ελευθερίες, η νομική ισότητα των δικαιωμάτων, έτσι ώστε να κατισχύουν στη νομοθεσία τα "ισχυρά" συμφέροντα.>>
* <<Μια κοινότητα μπορεί να εξαφανιστεί αν συγκεκριμένα στοιχεία της ταυτότητάς της χρησιμοποι
ηθούν ή αφαιρεθούν από ισχυρότερες κοινότητες. Όταν οι "κληρονόμοι" που κατέχουν τα έργα είναι οι θανάσιμοι εχθροί των δημιουργών τους, η τύχη (των έργων) εξαρτάται από το εμπόριο και την πολιτική βούληση των ισχυρών, οι οποίοι δίνουν πολύ λίγο βάρος στην αισθητική και την ηθική όταν ζυγίζουν τα συμφέροντά τους. Η διαστρεβλωμένη οικειοποίηση μπορεί να δημιουργήσει αρνητικά στερεότυπα και να βλάψει μια κουλτούρα π. χ. αθέμιτη κλοπή ή πρόκληση βλάβης σε ιθαγενείς κοινότητες. Τα παραδείγματα άφθονα. Η Βιομηχανία Δυτικού Κινηματογράφου παρουσιάζει τους Ινδιάνους σαν άγριους και ψεύτες. Η φυλή των Ζούνι στη Ν. Δ. Αμερική, άφηνε αγαλματίδια στα δάση (για την προστασία της φυλής τους) και οι Αμερικανοί ανθρωπολόγοι τα μετέφεραν στα μουσεία και τις προθήκες, με αποτέλεσμα να γίνουν εμπορεύσιμα προϊόντα, χάνοντας τον συμβολικό τους χαρακτήρα, αποδομώντας τον ζωτικό πολιτισμικό ιστό της κοινότητας. Η Αυστραλία ολόκληρη είναι είναι μια περίπτωση συνολικής "οικειοποίησης" που περιλαμβάνει τη γη, τον φυσικό πλούτο, ακόμα και τα παιδιά των ιθαγενών που (μέχρι πριν λίγα χρόνια) απάγονταν και ενσωματώνονταν σε οικογένειες λευκών εποίκων. Οι Δυτικοί δε σεβάστηκαν ούτε τους νεκρούς. Κανένας άλλος πολιτισμός δεν ξέθαβε, δεν άρπαζε και δεν εξέθετε δημόσια τους νεκρούς. Η οικειοποίηση των νεκρών και η απεχθής είσπραξη χρημάτων από την έκθεσή τους, αποτελεί κατ' εξοχήν Δυτική βαρβαρότητα. Τα δημιουργήματα των Κελτών, οικειοποιήθηκαν οι Αγγλοσάξονες στο Stonehenge. Η στυλιστική οικειοποίηση της αφροαμερικάνικης μουσικής από τους Δυτικούς, με σκοπό να την κάνουν εμπορεύσιμο είδος, εκατομμύρια αντικείμενα πολιτισμού του Ιράκ μετά την αμερικανική κατοχή, για να λάβουν θέση στα μουσεία και τις προθήκες της Ν.Υόρκης. Αλλά και περιπτώσεις όπως η καταστροφή της τοιχογραφίας του Μεξικανού Ντιέγκο Ριβέρα στο μέγαρο της RCA απο τους Ροκφέλερ επειδή την θεώρησαν πολύ ριζοσπαστική, ή η απαγόρευση, σε πολλές νησιώτικες κοινότητες στην Ελλάδα, να είναι ελεύθερες να ηχογραφήσουν και να διανέμουν τα παραδοσιακά τους τραγούδια, επειδή έχουν κατοχυρωθεί ιδιοκτησιακά από σύγχρονους καλλιτέχνες, είναι και αυτά μια άλλη μορφή πολιτιστικής διαστρέβλωσης και οικειοποίησης των ισχυρών και της Εξουσίας απέναντι στους πιό αδύναμους.>>
* <<Μπροστά στα αδιέξοδα που κυοφορεί η στασιμότητα, οι καλλιτέχνες νοιώθουν την ανάγκη να αναζ
ητήσουν λύσεις που να προκαλούν τους κανόνες της αναπαράστασης και τα έγκριτα κλειδιά ερμηνείας της Ιστορίας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο το πολυσυζητημένο "τέλος της Ιστορίας" θα παραμένει ακόμα ανοιχτό, θα εξακολουθούμε να ζούμε στα όρια της παράδοξης αποκάλυψης χωρίς όραμα, σε έναν κόσμο που θα αδυνατεί να φανταστεί το μέλλον του. Και αυτό είναι ένας καλός λόγος να συνεχίσουν να πυκνώνουν τα ανοίκεια παίγνιά τους με το χρόνο, στοχεύοντας πάντοτε στην αποσταθεροποίηση των πλαισίων που προηγήθηκαν. Στο μυαλό τους είναι μια αναγκαία (δια)πάλη σε θέση να εμβολιάσει το σήμερα με αισιοδοξία για το αύριο. Είναι ένας ελπιδοφόρος δραματικός αγώνας φαντασμάτων.>>
η σε μια πλουσιοπάροχη και ήδη πολυδιαφημισμένη χορηγία του ΟΠΑΠ, ύψους 4,5 εκ. ευρω, προσπαθεί να αναδειχθεί μια ακόμα πτυχή της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Η υπόθεση του στεγάστρου του "Λυκείου του Αριστοτέλους" πλάι στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου, πήρε μπροστά έστω και με τα λεφτά του τζόγου. Με την χορηγία υιοθετήθηκε η "ήπια αρχιτεκτονική παρέμβαση, σε απόλυτη αισθητική αρμονία με το αστικό περιβάλλον της περιοχής". Το έργο θα μπεί σε δημοπράτηση με την προκήρυξη εργοληπτικού διαγωνισμού. Η κατασκευή του στεγάστρου απαιτεί γύρω στα 3,7 εκ. ευρώ. Τα 800.000 χιλ. ευρώ που απομένουν απο τη χορηγία θα διατεθούν προς την Γ΄Εφορεία Αρχαιοτήτων, στην οποία ανήκει εφεξής η διαχείριση του μνημείου.>> Χορηγία ή Δωρεά, η πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων υμών προγόνων που έχει νταβατζή το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει περιέλθει προ πολλού στο άρμα των χρηματικών πλυντηρίων, έχει γίνει μέρος των Κρατικών Χαρατσιών (Εφορειών) και των μιζών από Κράτος και Εργολάβους...
* <<Συνεχίστηκε φέτος για πολλοστή χρονιά η γελοιότητα που ονομάζεται ανακοίνωση του πόθεν έσχες
των βουλευτών, το οποίο υποτίθεται οτι ελέγχει αν οι περιούσιοι του λαού έχουν περιουσίες δικές τους και όχι του λαού. Η γελοιότητα αυτής της φάρσας αναδεικνύεται μεγαλοπρεπώς και μέσα απο την ανακοίνωση της ίδιας της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής, που αναφέρει "δυσχέρειες εφαρμογής του νόμου, που προβλέπει τον εις βάθος έλεγχο". Πιο συγκεκριμένα, οι δυσκολίες βρίσκονται στην εφαρμογή της διάταξης για "την διακρίβωση αν η απόκτηση νέων περιουσιακών στοιχείων ή η επαύξηση υφισταμένων δικαιολογείται απο το ύψος των πάσης φύσεως εσόδων, σε συνδυασμό με τις δαπάνες διαβίωσης των υπόχρεων σε δήλωση προσώπων", λέει η Επιτροπή. Έτσι, για πολλοστή χρονιά δίνεται στη δημοσιότητα το έσχες χωρίς το πόθεν εκπροσώπων του λαού, οι οποίοι παίρνουν 28.000 ευρώ το μήνα βουλευτική αποζημίωση με τα "τυχερά" των συνεδριάσεων, χωρίς να υπολογίζουμε τις ατέλειες σε λογαριασμούς τηλεφώνων, ρεύματος, αξίες αυτοκινήτων, τις επιδοτήσεις ενοικίων, τα χαριστικά επιτόκια δανείων και τις ποικίλες εκπτώσεις διαβίωσης που κερδίζουν επί τη εμφανίσει. Αν αυτά όλα είναι νόμιμα, για τα οποία υπάρχει δυσχέρεια ελέγχου, σκέψου τί γίνεται με τ' άλλα.>>
* <<Τα καθεστώτα που συνεχίζουμε να λέμε δημοκρατικά λειτουργούν ως συγκάλυψη της κυριαρχ
ίας των πανίσχυρων ολιγαρχιών. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης. Πελώριες εξουσίες -που ευνοούνται και επωφελούνται πολύ απο την παγκοσμιοποίηση- δρούν ανεμπόδιστα, πέρα απο κάθε δυνατότητα ελέγχου. Στον σύγχρονο κόσμο παρατηρούμε πράγματι τη διαρκή αύξηση της ισχύος περιορισμένων οικονομικών ολιγαρχιών, οι οποίες είναι σε θέση να παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις σε εθνική και διεθνή κλίμακα σχετικά με την παραγωγή και την κατανομή πελώριων πόρων στρατηγικής σημασίας για τους πληθυσμούς των διάφορων κρατών. Παρατηρούμε επίσης μια γενική τάση στο εσωτερικό των κρατών προς την αυξανόμενη υποβάθμιση του "κυρίαρχου λαού" σε μιά μάζα καταναλωτών που υφίσταται παθητικά την πρωτοβουλία πολιτικών και κομματικών ολιγαρχιών. "Κυρίαρχος λαός" δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν και δεν υπάρχει και σήμερα πουθενά. Δυνατότητα πρόσβασης στα κανάλια της πολιτικής επιρροής είναι δυνατή μόνο σε μικρές μειοψηφίες, που τη χρησιμοποιούν για να αποκλείουν άλλους. Απο τη στιγμή που αυτά τα κανάλια βρίσκονται υπο τον έλεγχο λίγων, η πλειοψηφία καταλήγει να κατευθύνεται απο μειοψηφίες οι οποίες κατέχουν τα αποφασιστικά εργαλεία όχι μόνον για να επηρεάζουν και να καθοδηγούν, αλλά και να διαμορφώνουν και να χειραγωγούν την ίδια τη συναίνεση της πλειοψηφίας. Οι πλούσιοι είναι γενικά σε θέση να αξιοποιούν τις δυνατότητες που προσφέρουν ο οικονομικός και κοινωνικός πλουραλισμός, οι πολιτικές ελευθερίες, η νομική ισότητα των δικαιωμάτων, έτσι ώστε να κατισχύουν στη νομοθεσία τα "ισχυρά" συμφέροντα.>>
* <<Μια κοινότητα μπορεί να εξαφανιστεί αν συγκεκριμένα στοιχεία της ταυτότητάς της χρησιμοποι
ηθούν ή αφαιρεθούν από ισχυρότερες κοινότητες. Όταν οι "κληρονόμοι" που κατέχουν τα έργα είναι οι θανάσιμοι εχθροί των δημιουργών τους, η τύχη (των έργων) εξαρτάται από το εμπόριο και την πολιτική βούληση των ισχυρών, οι οποίοι δίνουν πολύ λίγο βάρος στην αισθητική και την ηθική όταν ζυγίζουν τα συμφέροντά τους. Η διαστρεβλωμένη οικειοποίηση μπορεί να δημιουργήσει αρνητικά στερεότυπα και να βλάψει μια κουλτούρα π. χ. αθέμιτη κλοπή ή πρόκληση βλάβης σε ιθαγενείς κοινότητες. Τα παραδείγματα άφθονα. Η Βιομηχανία Δυτικού Κινηματογράφου παρουσιάζει τους Ινδιάνους σαν άγριους και ψεύτες. Η φυλή των Ζούνι στη Ν. Δ. Αμερική, άφηνε αγαλματίδια στα δάση (για την προστασία της φυλής τους) και οι Αμερικανοί ανθρωπολόγοι τα μετέφεραν στα μουσεία και τις προθήκες, με αποτέλεσμα να γίνουν εμπορεύσιμα προϊόντα, χάνοντας τον συμβολικό τους χαρακτήρα, αποδομώντας τον ζωτικό πολιτισμικό ιστό της κοινότητας. Η Αυστραλία ολόκληρη είναι είναι μια περίπτωση συνολικής "οικειοποίησης" που περιλαμβάνει τη γη, τον φυσικό πλούτο, ακόμα και τα παιδιά των ιθαγενών που (μέχρι πριν λίγα χρόνια) απάγονταν και ενσωματώνονταν σε οικογένειες λευκών εποίκων. Οι Δυτικοί δε σεβάστηκαν ούτε τους νεκρούς. Κανένας άλλος πολιτισμός δεν ξέθαβε, δεν άρπαζε και δεν εξέθετε δημόσια τους νεκρούς. Η οικειοποίηση των νεκρών και η απεχθής είσπραξη χρημάτων από την έκθεσή τους, αποτελεί κατ' εξοχήν Δυτική βαρβαρότητα. Τα δημιουργήματα των Κελτών, οικειοποιήθηκαν οι Αγγλοσάξονες στο Stonehenge. Η στυλιστική οικειοποίηση της αφροαμερικάνικης μουσικής από τους Δυτικούς, με σκοπό να την κάνουν εμπορεύσιμο είδος, εκατομμύρια αντικείμενα πολιτισμού του Ιράκ μετά την αμερικανική κατοχή, για να λάβουν θέση στα μουσεία και τις προθήκες της Ν.Υόρκης. Αλλά και περιπτώσεις όπως η καταστροφή της τοιχογραφίας του Μεξικανού Ντιέγκο Ριβέρα στο μέγαρο της RCA απο τους Ροκφέλερ επειδή την θεώρησαν πολύ ριζοσπαστική, ή η απαγόρευση, σε πολλές νησιώτικες κοινότητες στην Ελλάδα, να είναι ελεύθερες να ηχογραφήσουν και να διανέμουν τα παραδοσιακά τους τραγούδια, επειδή έχουν κατοχυρωθεί ιδιοκτησιακά από σύγχρονους καλλιτέχνες, είναι και αυτά μια άλλη μορφή πολιτιστικής διαστρέβλωσης και οικειοποίησης των ισχυρών και της Εξουσίας απέναντι στους πιό αδύναμους.>>
* <<Μπροστά στα αδιέξοδα που κυοφορεί η στασιμότητα, οι καλλιτέχνες νοιώθουν την ανάγκη να αναζ
ητήσουν λύσεις που να προκαλούν τους κανόνες της αναπαράστασης και τα έγκριτα κλειδιά ερμηνείας της Ιστορίας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο το πολυσυζητημένο "τέλος της Ιστορίας" θα παραμένει ακόμα ανοιχτό, θα εξακολουθούμε να ζούμε στα όρια της παράδοξης αποκάλυψης χωρίς όραμα, σε έναν κόσμο που θα αδυνατεί να φανταστεί το μέλλον του. Και αυτό είναι ένας καλός λόγος να συνεχίσουν να πυκνώνουν τα ανοίκεια παίγνιά τους με το χρόνο, στοχεύοντας πάντοτε στην αποσταθεροποίηση των πλαισίων που προηγήθηκαν. Στο μυαλό τους είναι μια αναγκαία (δια)πάλη σε θέση να εμβολιάσει το σήμερα με αισιοδοξία για το αύριο. Είναι ένας ελπιδοφόρος δραματικός αγώνας φαντασμάτων.>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου