Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

ΚΡΙΣΗ, ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Η ουσιαστική αιτία της σημερινής οικονομικοπολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, είναι η συγκέντρωση της Εξουσίας στα χέρια διάφορων ηγεμονιών, την οποία παράγει και αναπαράγει η δυναμική του συστήμτος της αγοράς και το πολιτικό του προσωπικό, η αντιπροσωπευτική μορφή διακυβέρνησης που αναδύθηκε απο την Ευρώπη πριν 2 αιώνες. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, επινόηση των θεμελιωτών του αμερικανικού συντάγματος 200 χρόνια πριν, είχε ως σκοπό τον ευνουχισμό της συμμετοχικής και λαϊκής πρωτοβουλίας που μέχρι εκείνη την εποχή υφίσταται από το Αθηναϊκό νόημα της μερικής αυτονομίας του δήμου, με την έννοια της άμεσης άσκησης αποφάσεων απο την πλειοψηφία των πολιτών (πλην γυναικών και δούλων).
Έτσι λοιπόν, μέσα στη ρευστότητα του καπιταλιστικού και εξουσιαστικού μετασχηματισμού, η λεηλασία των "κεκτημένων" δεν προέκυψε απο παρθενογένεση , αλλά μέσα απο τις μακρές κινήσεις του Κεφαλαίου σε συνδυασμό με τις πολιτικές και ταξικές αντιπαραθέσεις. Ο ταξικός πόλεμος δε σταμάτησε ούτε μια στιγμή τα τελευταία 40 χρόνια (1970-2010) στη χώρα μας, ίσα - ίσα οξύνθηκε και είναι το ίδιο το Κεφάλαιο που μας το υπενθυμίζει.
Ήδη απο τη Χούντα, οι κρατικές δαπάνες και το εξωτερικό χρέος είχαν αυξηθεί ραγδαία (τριπλάσιος δανεισμός συγκριτικά με την ίδρυση του ελληνικού Κράτους. Μετά τη κατάρευση της Χούντας, το Κεφάλαιο έδειξε ανοιχτά οτι δεν έχει να φοβάται τίποτα απο μια αστική δημοκρατία και τα συμφέροντά του εξυπηρετούνται καλύτερα απ' αυτή. Στη συνέχεια ο Καραμανλής επιβάλει ένα καθεστώς "κρατισμού" της οικονομίας με περαιτέρω μεγέθυνση του κρατικού τομέα. Το επερχόμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ.  πραγματοποίησε 35% αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και πριμοδότησε τους δημοσίους υπαλλήλους (για τις πελατειακές του ανάγκες). Όλα αυτά με δανεισμό απο το εξωτερικό και την τότε Ε.Ο.Κ.
Τη δεύτερη τετραετία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (1985-1989) με τη στροφή στη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες απόπειρες του Μητσοτάκη (1991-1993), οι δημόσιες δαπάνες και το εξωτερικό χρέος συνέχισαν να καλπάζουν. Τα δάνεια δίνονταν με ευκολότερους όρους. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της επόμενης δεκαετίας βρίσκεται στη τροχιά σύγκλεισης με την ευρωζ'ωνη και αντιμετωπίζει τη δυσχερή οικονομική θέση της Ελλάδας με τα κοινοτικά πακέτα στήριξης. Η τελευταία επταετία (2004-2010) εκτώπισε το χρέος λόγω των λαίμαργων και αρπακτικών διαθέσεων των αφεντικών,  από τη κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και των ταμείων και απο διάφορα  έργα  "άρτου και θεάματος" (π.χ. Ολυμπιάδα ΄04).
Σήμερα η προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. πλασσάρετα ως μονόδρομος απο τους νεοφιλελεύθερους. Το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί υπηρέτες του, δανέιστηκαν για να κάνουν τις δουλειές τους, να στήσουν τα "θαύματά" τους  στα Βαλκάνια, να κάνουν Ολυμπιάδα δημιουργίας και ανανέωσης συμφερόντων. Η οικονομική κρίση επομένως στη χώρα μας είναι δομική και χρόνια και εκφράζεται με την μεταπολεμική αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, η οποία ολοκληρώθηκε με το άνοιγμα των αγορών της  στη παγκόσμια αγορά, την οποία επιτάχυνε η είσοδός της στην Ε.Ε. 
Μιά καταναλωτική κοινωνία (με την εισαγωγή δυτικών προτύπων) χωρίς παραγωγική βάση οδήγησε στο συνεχόμενο δανεισμό. Το "κοινωνικό κράτος" με ξένα κόλυβα που προσπάθησαν να δημιουργήσουν οι εξουσιαστές τη δεκαετία του 80, όχι μέσα απο τη φορολόγηση των προνομιούχων στρωμάτων, αλλά μέσω του αυξανόμενου δανεισμού, δείχνει την ματαιότητα και την απάτη των "σοσιαλιστών".
Η ευθυγράμμιση με την ευρωπαϊκή γραμμή  και υπερεθνικούς οργανισμούς (συνθήκη Μάαστριχτ, Λισσαβόνας, Γκαττ, Ε.Ε./Ο.Ν.Ε., Ν.Α.Τ.Ο., Ε.Κ.Τ., Π.Ο.Ε., Παγκόσμια Τράπεζα, Δ.Ν.Τ.) φανερώνει μια εγχώρια Εξουσία νενέκων με το "Γιές Σερ" στα χείλη και την πιστή εφαρμογή κάθε καταπιεστικόυ μέτρου σε πρακτικό επίπεδο.
  Σταδιακά, μετά τη μεταπολίτευση, παρατηρούμε μια ολομέτωπη επίθεση σε όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Συμπίεση μισθών, ημερομισθίων και συνταξιοδοτικών δαπανών (ασφαλιστικό), ελαστικές και μαύρες μορφές εργασίας, μερική και περιστασιακή απασχόληση, ανεργία, ιδιοτικοποιήσεις, συμπίεση κοινωνικών δαπανών για κοινωνική προστασία και περίθαλψη, ιδιωτική παιδεία και υγεία, χαράτσωμα των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων με έμμεσους φόρους, αύξηση Φ.Π.Α. και άμεσων φόρων. Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και κατώτερου μισθού, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση αποζημιώσεων, πετσόκομα των Β-Α ενσήμων, δια βίου μάθηση - μισθός μαθητείας, αύξηση λογαριασμών, χαράτσια... Η λιτότητα βαφτίζεται δημοσιονομική παιθαρχία, οι ιδιωτικοποιήσεις απελευθέρωση των αγορών, οι μαζικές απολύσεις  αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων, η μερική και μαύρη εργασία ευελιξία, οι φοροαπαλλαγές των μεγαλοεπιχειρηματιών τόνωση της ανάπτυξης και απασχόλησης.
Παράλληλα η διαφθορά, οι μίζες, οι ύποπτες συμβάσεις, τα έργα - βιτρίνας, τα σκάνδαλα, η φυγάδευση των συσσωρευμένων, απο την κοινωνική κλοπή, κεφαλαίων στο εξωτερικό  συνθέτουν ένα σκηνικό που φανερώνουν την πραγματική ουσία της ύπαρξης του Κράτους και του καπιταλισμού.
Τα δείγματα καταστολής ενάντια σε όσους αγωνίζονται, μας δείχνουν και την μετέπειτα πιο ωμή τακτική τους απέναντι σε όσους αντιστέκονται και φτύνουν στα μούτρα των καπιταλιστών και των λακέδων τους την εθνική ενότητα, τα μέτρα τους, τους νόμους τους, και τις φωνές για "θυσίες" που πρέπει να κάνουμε για τα αφεντικά.
Απο κοντά και οι μηχανισμοί αστικής προπαγάνδας μας τονίζουν την "αναγκαιότητα" της λεηλασίας εναντίον μας και την κοινωνική συναίνεση που πρέπει να επιδείξουμε απέναντι στους "ευεργέτες" καπιταλιστές. Ο ελληνικός λαός καλείτε να ματώσει όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όχο μόνο με τη καθίζηση εισοδημάτων και συντάξεων, αλλά και με τη κατεδάφιση κάθε μεταχουντικής κοινωνικής "κατάκτησης". Ο βρόμικος μιντιακός πόλεμος που παίζεται στα επίσημα Μ.Μ.Ε., αποκαλύπτει και το ρόλο τους να συσκοτίζουν και να αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα μέσα από την "παρέλαση" στα κανάλια  δεκάδων "ειδικών" απο όλο σχεδόν το, πολιτικό φάσμα, που έχουν έμμεσες ή άμεσες διασυνδέσεις με τα παχυλά κονδύλια που  διαθέτει για την αστική προπαγάνδα η υπερεθνική κάστα εξουσίας.
Το Κεφάλαιο και οι πολιτικές τους μαριονέτες δουλεύουν με σχέδιο για την καταλήστευση της ζωής και της εργασίας της εργατικής τάξης που είναι ο αιμοδότης τους, για το ξεπέρασμα της κρίσης και των χρεών που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Αστικά κόμματα, καναλάρχες, εκδότες εφημερίδων, δημοσιογράφοι, εισαγγελείς, βιομήχανοι, εφοπλιστές, παπάδες, επίσημοι συνδικαλιστές, μπατσοι και φασίστες... όλοι αυτοί δουλεύουν για την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τα προνόμιά τους. Η τάξη τους ενάντια στη τάξη μας.
  Μέσα απο τις επερχόμενες εκλογές γίνεται μια προσπάθεια των αστικών κομμάτων, μέσα απο χονδροειδή ψέμματα και ρητορείες  για άλλη μια φορά, για τη συνέχιση της επίθεσης εναντίον στα λαϊκα στρώματα. Τα αντιμνημονιακά κόμματα που ισχυρίζονται θα μας βγάλουν απο τα μνημόνια και την εωρωζώνη, αυτοαναιρούνται εφόσον λένε οτι ουσιαστικά θα παραμείνουμε δέσμιοι στη ρότα ευρωπαϊκών και παγκόσμιων οργανισμών που είναι ουσιαστικά οι ηγεμόνες της καταστροφής μας. Η ψευτοκάθαρση, η μεταρρύθμιση, η δημαοκρατική ισορροπία, η πίστη στο Σύνταγμα, η αστική αριστερά μέσα και έξω απο τη βουλή, οι εργατοπατέρες, οι λαϊκιστικές και φασιστικές ρητορείες περί εθνικής ενότητας, δεν οδηγούν πουθενά. Οι εκλογές ουσιαστικά είναι ένα μέσο για τη συνέχιση της καταπίεσης μας και της κοροϊδίας μας.
Το ξεπέρασμα της χρόνιας κρίσης και του συστήματος εξουσίας και οικονομίας που επιδεινώθηκε τελευταία με τη διεθνοποίηση της οικονομίας και της αγοράς, δεν αντιμετωπίζεται  με την μεταρρύθμιση του Συστήματος, αλλά με την ανατροπή του και τη δημιουργία μιας ανεξούσιας παγκόσμιας "τάξης" βασισμένης στις συνομοσπονδίες των λαών που θα αντικαταστήσουν τις ιεραρχικές παγκόσμιες τάξεις του παρόντος και του παρελθόντος.
Που θα αντικαθιστά και θα καταργεί το Κράτος ως χωριστή εξουσία πάνω στους πολίτες που τους μετατρέπει σε υπηκόους. Που θα θεμελιώνεται στη συνειδητή επιλογή των ανθρώπων για αυτονομία και όχι σε δόγματα, θρησκείες και ανορθολογικά συστήματα. Με την πολυμορφικότητα των κοινωνικών αγώνων που έχουν αναδειχθεί ιστορικά και κοινωνικά. Με την δημιουργία θεσμών αυτοδιεύθυνσης στα εργοστάσια, τα γραφεία, τους τόπους παραγωγής, τα σχολεία, τις τέχνες, με βάση τους γενικούς στόχους που θέτουν οι γενικές συνελεύσεις. Με μια διαφορετική κουλτούρα που εξασφαλίζει την επανενσωμάτωση της Κοινωνίας στη Φύση, μέσα απο την πραγματική ποιότητα ζωής, χωρίς τις επιταγές του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και του κέρδους. Η αυτοθέσμιση και η ελευθερία των ανθρώπων ή θα είναι εργο δικό τους πέρα από κόμματα και πολιτικούς "σωτήρες", ή δεν θα είναι τίποτα.

  [ ιστορική ανάλυση του μεταπολιτευτικού κυρίαρχου και της κρίσης από:
 α) περιοδικό ΒΙΔΑ (για την προλεταριακή αντιεξουσία),  β) δίκτυο Π.Δ., γ) Οικονομικός "Εξαρτημένη ανάπτυξη και εκβιομηχάνηση"
 δ) Λ.Βατικιώτης " Η Ευρώπη των αποικιών" ]

1 σχόλιο: