ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟΣ

«Σήμερα θα δώσουμε στην Αντίσταση ένα πρόσωπο. Φορώντας τις μάσκες, διακηρύσσουμε την ενότητά μας και υψώνοντας τη φωνή μας στους δρόμους, διακηρύσσουμε την οργή μας ενάντια στην απρόσωπη εξουσία». (Αγγλικό Black Block, Ιούνης ’99).

Αρχές του 2009 ψηφίζεται και εφαρμόζεται στην χώρα μας ο «κουκουλονόμος» ή αλλιώς, με τη γλώσσα που θυμίζει άλλες εποχές, «ο νόμος σχετικά με την απόκρυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου στις δημόσιες συναθροίσεις».
Αφού πρώτα μας βομβάρδισαν με μια άνευ προηγουμένου γκεμπελική προπαγάνδα ότι το μείζων πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η «αυξανόμενη εγκληματικότητα» και οι «κουκουλοφόροι» και όχι οι πρωτοφανείς επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στα εισοδήματα των εργαζομένων, στην αύξηση της ανεργίας, στο κλείσιμο χιλιάδων μικρομάγαζων που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν, έρχονται τώρα να επιβάλλουν ένα ιδιότυπο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Οι νομοθέτες γνωρίζουν πολύ καλά για πιο λόγο ποινικοποιούν (κακούργημα) τη χρήση της κουκούλας ή του μαντιλιού στις διαδηλώσεις και προτάσσουν για ακόμα μια φορά το αγαθό της κοινωνικής ειρήνης. Και η κάμερα απεχθάνεται το καλυμμένο πρόσωπο, γιατί καταργεί την αξία χρήσης της. Δεν χρειάζεται κάποιος νόμος για να το αποδείξει. Ο νόμος υπάρχει μόνο για να σπείρει την ψευδαίσθηση ότι κάποιες εκδηλώσεις θα χάσουν λίγη από τη δυναμική τους. Η ανάμνηση της βίαιης εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι πολύ νωπή και αυτό είναι που φοβίζει τους κρατούντες. Το ζήτημα δεν είναι οι πορείες που εξελίσσονται σε δυναμικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά η ουσία της αέναης επιτήρησης. Η παρανομία δεν είναι το μαντήλι στο πρόσωπο, αλλά το ότι σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει θέση για καμία επαλήθευση στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας, εχθρός ανακηρύσσεται αυτός που ανεβάζει το μαντίλι στο πρόσωπό του. Είτε είναι οι μετανάστες στο παλιό Εφετείο, περικυκλωμένοι από ΜΑΤ και νεοναζί, είτε οι «γνωστοί-άγνωστοι, περιθωριακοί ταραξίες» που πετάνε πέτρες σε μια έκρηξη οργής, είτε ακόμα και πλανητικά οι μαχητές Ζαπατίστας που την έκαναν σύμβολο αγώνα, οι Παλαιστίνιοι και οι γκεττοποιημένοι νέοι στα προάστια του Παρισιού, (η κουκούλα δείχνει την χρησιμότητα της στον κόσμο της ελπίδας).
Αυτό το κεκτημένο οι κυβερνήσεις θέλουν να το ποινικοποίησουν όχι για να πάρουν απλώς μια ρεβάνς (π. χ. οι εδώ κρατούντες για τον Δεκέμβρη), ούτε πολύ περισσότερο για να προστατεύσουν τα ιερά και τα όσια της γυάλινης αγοράς, αλλά δρώντας προληπτικά και αποτρεπτικά για το άμεσο μέλλον, ακριβώς σε μια στιγμή που η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος εκδηλώνει ανοιχτά τις συνέπειες της σε όλο τον πλανήτη.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η κουκούλα, είναι μόνο η αφορμή. Ο ντόρος δεν γίνεται για ένα πρόσωπο που θέλει να κρυφτεί, αλλά ο στόχος είναι το πρόσωπο της οργής που δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Σκοπός μια κοινωνία που ονειρεύεται κάθε εξουσιαστής, ένας «διάφανος κόσμος», ένας κόσμος συνεχούς παρακολούθησης όπου «οι αθώοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν». Το πρόβλημα γι’ αυτούς δεν είναι καθαυτού η ίδια η κουκούλα, αλλά οι δυναμικές εκδηλώσεις που δεν έχουν πίσω τους επίσημα συνδικάτα, φορείς, καθοδηγητές και πολιτικές στρατηγικές. Η ποινικοποίηση της κουκούλας είναι απλώς ένα βήμα προς τον έλεγχο των αυθόρμητων ξεσπασμάτων στο δρόμο που μοιάζουν με φιτίλι πυριτιδαποθήκης. Η απαγόρευση της κουκούλας δεν αφορά την ειρήνη, αλλά την καταστολή. Οι «ταραξίες» του σήμερα, θα είναι οι επερχόμενοι «βάρβαροι» του αύριο, οι νέοι φτωχοί των μητροπόλεων, όλη αυτή η εργατική δύναμη που εκδιώκεται κακήν κακώς από τον επίσημο κόσμο της οικονομίας και δεν έχει κανενός είδους πολιτική η κοινωνική συνείδηση, που δεν τους ενώνει τίποτα παρά μόνο η απόγνωση και που θα πρέπει να ελεγχθούν και να εγκλειστούν από τους σύγχρονους κρατικούς τυράννους.
Σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες απλώνεται ένα ευρύ κύμα κοινωνικής αγανάκτησης ενάντια στους καπιταλιστές, τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες που κλείνουν επιχειρήσεις και απολύουν κατά χιλιάδες τους εργαζομένους, ενώ ταυτόχρονα μειώνουν τους μισθούς, φορτώνοντας την κρίση στις πλάτες των πιο φτωχών και αδύναμων κομματιών της κοινωνίας. Αυτό το κύμα πρέπει να ανακοπεί με κάθε τρόπο. Να ποια είναι η ουσία του κρατικού σχεδιασμού.
Η έγερση, η αντίσταση και η αξιοπρέπεια ή θα πνιγούν μέσα από ένα σύστημα κρατικών νόμων, ή θα οπλιστούν με οργή, δυναμικότητα και ανατροπή, για να πορευθούν στο δρόμο του μελλοντικού ελεύθερου κοινωνικού μετασχηματισμού.