Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟΣ

«Σήμερα θα δώσουμε στην Αντίσταση ένα πρόσωπο. Φορώντας τις μάσκες, διακηρύσσουμε την ενότητά μας και υψώνοντας τη φωνή μας στους δρόμους, διακηρύσσουμε την οργή μας ενάντια στην απρόσωπη εξουσία». (Αγγλικό Black Block, Ιούνης ’99).
Αρχές του 2009 ψηφίζεται και εφαρμόζεται στην χώρα μας ο «κουκουλονόμος» ή αλλιώς, με τη γλώσσα που θυμίζει άλλες εποχές, «ο νόμος σχετικά με την απόκρυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου στις δημόσιες συναθροίσεις».
Αφού πρώτα μας βομβάρδισαν με μια άνευ προηγουμένου γκεμπελική προπαγάνδα ότι το μείζων πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η «αυξανόμενη εγκληματικότητα» και οι «κουκουλοφόροι» και όχι οι πρωτοφανείς επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στα εισοδήματα των εργαζομένων, στην αύξηση της ανεργίας, στο κλείσιμο χιλιάδων μικρομάγαζων που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν, έρχονται τώρα να επιβάλλουν ένα ιδιότυπο καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Οι νομοθέτες γνωρίζουν πολύ καλά για πιο λόγο ποινικοποιούν (κακούργημα) τη χρήση της κουκούλας ή του μαντιλιού στις διαδηλώσεις και προτάσσουν για ακόμα μια φορά το αγαθό της κοινωνικής ειρήνης. Και η κάμερα απεχθάνεται το καλυμμένο πρόσωπο, γιατί καταργεί την αξία χρήσης της. Δεν χρειάζεται κάποιος νόμος για να το αποδείξει. Ο νόμος υπάρχει μόνο για να σπείρει την ψευδαίσθηση ότι κάποιες εκδηλώσεις θα χάσουν λίγη από τη δυναμική τους. Η ανάμνηση της βίαιης εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι πολύ νωπή και αυτό είναι που φοβίζει τους κρατούντες. Το ζήτημα δεν είναι οι πορείες που εξελίσσονται σε δυναμικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, αλλά η ουσία της αέναης επιτήρησης. Η παρανομία δεν είναι το μαντήλι στο πρόσωπο, αλλά το ότι σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει θέση για καμία επαλήθευση στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας, εχθρός ανακηρύσσεται αυτός που ανεβάζει το μαντίλι στο πρόσωπό του. Είτε είναι οι μετανάστες στο παλιό Εφετείο, περικυκλωμένοι από ΜΑΤ και νεοναζί, είτε οι «γνωστοί-άγνωστοι, περιθωριακοί ταραξίες» που πετάνε πέτρες σε μια έκρηξη οργής, είτε ακόμα και πλανητικά οι μαχητές Ζαπατίστας που την έκαναν σύμβολο αγώνα, οι Παλαιστίνιοι και οι γκεττοποιημένοι νέοι στα προάστια του Παρισιού, (η κουκούλα δείχνει την χρησιμότητα της στον κόσμο της ελπίδας).
Αυτό το κεκτημένο οι κυβερνήσεις θέλουν να το ποινικοποίησουν όχι για να πάρουν απλώς μια ρεβάνς (π. χ. οι εδώ κρατούντες για τον Δεκέμβρη), ούτε πολύ περισσότερο για να προστατεύσουν τα ιερά και τα όσια της γυάλινης αγοράς, αλλά δρώντας προληπτικά και αποτρεπτικά για το άμεσο μέλλον, ακριβώς σε μια στιγμή που η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος εκδηλώνει ανοιχτά τις συνέπειες της σε όλο τον πλανήτη.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η κουκούλα, είναι μόνο η αφορμή. Ο ντόρος δεν γίνεται για ένα πρόσωπο που θέλει να κρυφτεί, αλλά ο στόχος είναι το πρόσωπο της οργής που δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Σκοπός μια κοινωνία που ονειρεύεται κάθε εξουσιαστής, ένας «διάφανος κόσμος», ένας κόσμος συνεχούς παρακολούθησης όπου «οι αθώοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν». Το πρόβλημα γι’ αυτούς δεν είναι καθαυτού η ίδια η κουκούλα, αλλά οι δυναμικές εκδηλώσεις που δεν έχουν πίσω τους επίσημα συνδικάτα, φορείς, καθοδηγητές και πολιτικές στρατηγικές. Η ποινικοποίηση της κουκούλας είναι απλώς ένα βήμα προς τον έλεγχο των αυθόρμητων ξεσπασμάτων στο δρόμο που μοιάζουν με φιτίλι πυριτιδαποθήκης. Η απαγόρευση της κουκούλας δεν αφορά την ειρήνη, αλλά την καταστολή. Οι «ταραξίες» του σήμερα, θα είναι οι επερχόμενοι «βάρβαροι» του αύριο, οι νέοι φτωχοί των μητροπόλεων, όλη αυτή η εργατική δύναμη που εκδιώκεται κακήν κακώς από τον επίσημο κόσμο της οικονομίας και δεν έχει κανενός είδους πολιτική η κοινωνική συνείδηση, που δεν τους ενώνει τίποτα παρά μόνο η απόγνωση και που θα πρέπει να ελεγχθούν και να εγκλειστούν από τους σύγχρονους κρατικούς τυράννους.
Σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες απλώνεται ένα ευρύ κύμα κοινωνικής αγανάκτησης ενάντια στους καπιταλιστές, τους βιομηχάνους και τους τραπεζίτες που κλείνουν επιχειρήσεις και απολύουν κατά χιλιάδες τους εργαζομένους, ενώ ταυτόχρονα μειώνουν τους μισθούς, φορτώνοντας την κρίση στις πλάτες των πιο φτωχών και αδύναμων κομματιών της κοινωνίας. Αυτό το κύμα πρέπει να ανακοπεί με κάθε τρόπο. Να ποια είναι η ουσία του κρατικού σχεδιασμού.
Η έγερση, η αντίσταση και η αξιοπρέπεια ή θα πνιγούν μέσα από ένα σύστημα κρατικών νόμων, ή θα οπλιστούν με οργή, δυναμικότητα και ανατροπή, για να πορευθούν στο δρόμο του μελλοντικού ελεύθερου κοινωνικού μετασχηματισμού.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΧΙ

Έχουμε χάσει την τέχνη να λέμε «όχι». Όχι στην ωμότητα της πολιτικής, όχι στην τρέλα των οικονομικών αδικιών που μας περιβάλλουν, όχι στην εισβολή της γραφειοκρατίας στην καθημερινή μας ζωή. Όχι στην ιδέα ότι μπορούν να γίνονται αποδεκτοί ως φυσιολογικοί οι πόλεμοι, η πείνα, η παιδική σκλαβιά. Υπάρχει μια πελώρια ανάγκη να ξαναρχίσουμε να προφέρουμε αυτή τη λέξη.
Τρομάζω μπροστά στην ενδοτικότητα τόσων καθώς πρέπει προσώπων που έχουν μεταμορφωθεί σε πρωταθλητές της μοιρολατρίας. Που δηλώνουν ανοιχτά το σκεπτικισμό τους σχετικά με το ανώφελο της διαμαρτυρίας, λες και το να διαμαρτύρεται κανείς έχει γίνει κάτι ενοχλητικό. Η οικογένεια, το σχολείο και όλο το σύστημα των μέσων μαζικής επικοινωνίας, μεταδίδουν συστηματικά αυτόν τον ιό. Μας προδιαθέτουν για τον πιο ολικό κομφορμισμό.
Γι’ αυτό είναι θεμελιώδες να ξαναρχίσουμε την αντίσταση ενάντια στα ψεύτικα είδωλα του καιρού μας. Ξεκινώντας από το κυριότερο : το χρήμα. Η ίδια η πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια του χρήματος. Πρόσφατα είδαμε να κλείνουν τράπεζες και εργοστάσια. Είδαμε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσωπα να χάνουν τη δουλειά τους και ταυτόχρονα παρακολουθήσαμε το επαίσχυντο θέαμα των διευθυντικών στελεχών που αποχωρούσαν εισπράττοντας πελώρια ποσά ως μπόνους. Θα ευχόμουν μπροστά σε όλα αυτά να υψωνόταν ισχυρό από τους δρόμους και τις πλατείες το «όχι». Αντίθετα όμως κυριάρχησε η συνήθης θλιβερή παθητικότητα. Προφανώς το άτομο παραμένει παθητικό επειδή έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα σχηματισμό ανώνυμων δυνάμεων τόσο ισχυρό ώστε να παραλύει κάθε αντίδραση.
Ένας άλλος παράγοντας που δεν πρέπει να λησμονούμε είναι η καταστροφή των ιδεολογιών του εικοστού αιώνα, ξεκινώντας από τον μαρξισμό στις διάφορες πολιτικές εφαρμογές του που άφησε πίσω του καμένη γη. Και η καταστροφή δεν είναι μόνο πολιτική, είναι και πολιτισμική.
Το μεγαλείο, όμως, κάθε ανθρώπου έγκειται στην ικανότητά του να αντιμετωπίζει μέσα στη μοναξιά κάθε δύσκολη μετάβαση της ύπαρξής του. Στον άνθρωπο υπάρχει ένα συναίσθημα ίσως ακόμα πιο ισχυρό από την αγάπη και το μίσος. Εκείνα τα «βαθιά πάθη» που είναι συχνά ανεξήγητα, για κάτι που στα μάτια μας προσλαμβάνει υπέρτατη αξία. Στο πεδίο του αληθινού πάθους κρίνεται η μοίρα μας.


(Απόσπασμα γραφόμενων του στοχαστή Τζορτζ Στάινερ)

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΠΑΔΙΚΑ ΝΕΑ

-ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΗΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ. Ο ΑΡΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ. Με ψυχή και πάθος, κόντρα σε Κοκαλιστάν, Παράγκα και Παμπορίδη, επιβλήθηκε με 1-0 του Ολυμπιακού, σπάζοντάς του το αήττητο και δείχνοντας ποια ομάδα στέκεται στο ύψος της απέναντι στην κυριαρχία του Π.Ο.Κ.
-Πριν την έναρξη του ματς, οπαδοί μας, νομίζοντας πως το λεωφορείο που μεταφέρει την αποστολή της ομάδας μας, είναι το λεωφορείο της αποστολής του Ολυμπιακού (λόγω του ότι ο δρόμος είχε «φραγεί» από τις κλούβες των ΜΑΤ), του επιτίθενται με καπνογόνα και πέτρες… Αν αυτό το λάθος λειτούργησε σαν φόβος και εφαλτήριο για τέτοια όμορφη απόδοση από τους ποδοσφαιριστές μας… χαλάλι… Και γιατί όχι, να το επαναλάβουμε και σε άλλα ματς!!!
-Στην αθλητική Κυριακή της ΝΕΤ, στον σχολιασμό των αμφισβητούμενων φάσεων από το ματς ΑΡΗ-Ολυμπιακού, η «έγκυρη» δημοσιογραφία, πρόβαλλε τις μισές αμφισβητούμενες φάσεις… ενώ όλοι οι παρόντες στο πάνελ συμφώνησαν ότι το ελληνικό πρωτάθλημα της Super League από κάπου … μπάζει. Και επειδή οι περισσότεροι γνωρίζουμε, όχι μόνο μπάζει, αλλά έχει γίνει ολόκληρο τούνελ που περνάει χείμαρρος, έχουμε άγριες διαθέσεις… γι’ αυτό στο ματς με τον Ολυμπιακό υπήρχαν στο Κλ. Βικελίδης 3 εισαγγελείς… Μήπως γνώριζαν τι θα πράξει ο Παμπορίδης και ήταν εκεί για να τιμωρήσουν την γηπεδούχο ομάδα γι΄ αυτό που φανταζόντουσαν ότι θα ακολουθούσε; Αλήθεια, η έρευνα για τα στημένα της Β’ εθνικής και τα στοιχήματα πότε θα ξεκινήσει κύριοι εισαγγελείς; Μάθαμε ότι στα γραφεία της Ομοσπονδίας έφτασε και άλλος φάκελος από την UEFA. Μαθαίνουμε επίσης πως η ΕΠΟ είναι έτοιμη να προτείνει την σύσταση «Ανεξάρτητης» Αρχής που θα συνεργάζεται με το Κράτος, τον ΟΠΑΠ, την ΕΠΟ(…) θα ερευνά και θα τιμωρεί ανάλογες περιπτώσεις. Καλά, μας πείσατε. Και αυτή η έρευνα, όπως οι περισσότερες των σοβαρών υποθέσεων σ΄ αυτή τη χώρα, βλέπουμε να καταλήγει στον προσφιλέστερό τους χώρο. Στο Αρχείο!
-Φωνές και αψιμαχίες μεταξύ των φιλάθλων μας, κατά τη διάρκεια του ματς στην Θύρα-1. Αφορμή τα πανιά των συνδέσμων που μπαίνουν ψηλά με αποτέλεσμα αρκετός κόσμος να μην βλέπει καθόλου τι εκτυλίσσεται στην εστία και στην μικρή περιοχή. Και οι μεν και οι δε έχουν δίκιο από την πλευρά τους. Και αυτοί που κρεμάνε τα πανιά και αυτοί που παραπονιούνται. Το λογικό όμως θα ήταν αντί να διαπληκτίζονται μεταξύ τους, να στρέψουν την οργή τους στην ΠΑΕ που ευλαβικά έχει τοποθετήσει διπλές διαφημιστικές πινακίδες χορηγών, μετατρέποντάς το γήπεδό μας σε Διαφημιστική Έκθεση. «Ποια πανιά μωρέ; Ποιοι φίλαθλοι; Οι σπόνσορες να ναι καλά που μας αφήνουν κάνα φράγκο».
-Πανό αλληλεγγύης-λευτεριάς στους συλληφθέντες του φετινού Δεκέμβρη και ενάντια στην κρατική καταστολή, ανήρτησαν οπαδοί μας στην Θύρα-3 στο συγκεκριμένο ματς. HASTA LA VICTORIA SIEMPRE.
- Η πίκρα του Ολυμπιακού για την ήττα τους, ήταν τόσο μεγάλη, που επειδή δεν μπόρεσαν λόγω απόστασης (504χλμ) να ξεσπάσουν την οργή τους στους Αρειανούς, στείλανε κάποιους ψευτόμαγκες από το παράρτημά της Θεσσαλονίκης και μετά το τέλος του ματς επιδόθηκαν σε κυνήγι και ξυλοδαρμούς οπαδών μας στην Εγνατία και σε Δυτικές περιοχές. Το να δημιουργείς αποικιοκρατία σε μια άλλη πόλη και οι άποικοι να είναι πιο φανατισμένοι από τα Αφεντικά τους, ούτε οι Αμερικάνοι δεν το έχουν καταφέρει. Α ρε Παόκια, τέτοιο κόμπλεξ και τέτοια ξεφτίλα, δεν κουβαλά κανένας άλλος.
-Άκουσα μια είδηση σε καθεστωτικά μέσα, για ένα περιστατικό αργά την Δευτέρα στον Εύοσμο, όπου δεν αναφέρονταν ποιοι οπαδοί ποιας ομάδας, σε ποιόν σύνδεσμο οπαδών επιτέθηκαν. Η περιγραφή του γεγονότος, το όλο περιστατικό και η ώρα και η ημέρα του συμβάντος δεν μου άφησαν καμιά αμφιβολία για το ποιόν και την ταυτότητα των «φυντανιών». Η τακτική του στυλ την πέφτω σε κλειστό σύνδεσμο και στο φεύγα σπάζω και καμιά δεκαριά αυτοκίνητα γειτόνων, για να αγανακτήσουν και να αναγκαστούν να κινήσουν διαδικασίες να κλείσει ο σύνδεσμος στην γειτονιά τους, έχει γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν. Μα τόση στενοχώρια για την ήττα του Ολυμπιακού ρε στραβοστόμηδες συμπολίτες; Για το περιστατικό προσήχθη ένας 19χρονος και αντιμετωπίζει κατηγορίες με ένα κακούργημα και δυο πλημμελήματα.
-Εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της Super League. Ήδη από νωρίς είχαν φτιαχτεί οι κλίκες και τα στρατόπεδα των ισχυρών. Ο «Πανγκαγκάτσειος Α.Ο.Κ» ήταν γνωστό ποιόν θα ψήφιζε. Τα γλειψίματα, οι ρουφιανιές και τα μετερίζια της κρατικοδίαιτης ομάδας του Βορρά είναι πλέον μια τελειωμένη ιστορία. Η προσπάθεια των οπαδών της να πείσουν για το αντίθετο, πέφτει στο κενό εδώ και χρόνια. Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Αυτούς τους ξέρουμε. Το πρόβλημα είναι κάποιοι στην δική μας ομάδα που ενώ δηλώνουν : «Οι ίδιοι πρωταγωνιστές, κάποιοι συμπρωταγωνιστές και οι υπόλοιποι κομπάρσοι στο πρωτάθλημα που είναι άριστα σκηνοθετημένο και με προσεγμένη «παραγωγή». Αξία βέβαια για όλους αυτούς, έχει το ταμείο. Τα έσοδα από το «έργο» τους δε επιθυμούν να τα μοιράζονται με κανέναν. Ακριβές «παραγωγές» στήνουν, θέλουν να αποσβέσουν τα χρήματά τους, χωρίς το παραμικρό ρίσκο. Ο ΑΡΗΣ, συνειδητά, απέχει απ΄ όλες αυτές τις «καμαρίλες». Δεν θέλει να εμπλακεί, διότι δεν οδηγούν πουθενά. Είναι συνειδητή απόφαση αλλά και περηφάνια, αξιοπρέπεια. Ο ΑΡΗΣ ποτέ δε θα εξελιχθεί σ’ ένα χαμερπή. Στην παρτίδα «σκάκι» που εξελίσσεται κάθε χρόνο, δεν είναι δυνατόν να δεχθεί να λειτουργήσει ως ένα αναλώσιμο «πιόνι». Πολύ περισσότερο, ο ΑΡΗΣ που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Ο πολεμιστής λειτουργεί αυτόνομα και αυτόβουλα. Εμείς βάζουμε τους όρους στο παιχνίδι που μας αφορά. Δίκαιους, κατά το δυνατόν, και με κρυστάλλινες διαδικασίες» δηλαδή υπερήφανοι, αξιοπρεπείς, ανεξάρτητοι, καθαροί και ντόμπροι (που σαν έννοιες κάθε Αρειανός τις γουστάρει), στη συνέχεια πηγαίνουν και ψηφίζουν το λαμόγιο πρόεδρο του Παναθηναϊκού, λες και υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο «σάπιος» μέσα στα «τραστ» που έχουν δημιουργηθεί (Κόντη μπούλο). Αν είσαι ενάντια σε ένα σύστημα διαφθοράς και αντιστέκεσαι, απέχεις ή ρίχνεις άκυρο. Η πρακτική του υποστηρίζω έναν στυλοβάτη της αθλητικής (και όχι μόνο) σήψης, περιτυλιγμένη με επαναστατική φρασεολογία, δεν πείθει κανέναν. Η δικαιολογία των υποστηρικτών και συμπορευτών κάθε ενέργειας της διοίκησης : «Ο ΑΡΗΣ, εν αγνοία του, ενεπλάκη στα κοκκινοπράσινα παιχνίδια ανταγωνισμού, για το ποιος ελέγχει ποιόν. Φαίνεται ότι στο Λεκανοπέδιο έχουν μοιράσει «ρόλους» στο «έργο» που ανεβάζουν κάθε χρόνο. Έγινε το casting και η διανομή τους», είναι πολύ φτηνή για να πείσει, αλλά αρκετή για να εξοργίσει…

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ (ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ)


Ο Καμύ γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1913 και μεγάλωσε στην Μπελκούρ, σε μια φτωχή περιοχή στην Αλγερία όπου το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού ήταν Γάλλοι.Γιος ενός φτωχού οινοαποθηκάριου που σκοτώθηκε στα χαρακώματα του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και μιας υπηρέτριας, με μια παιδική ηλικία γεμάτη στερήσεις και ένδεια, προσβεβλημένος με μια φυματίωση από τα μαθητικά του χρόνια που θα τον ταλαιπωρήσει για όλη του τη ζωή.

Ένθερμος υποστηρικτής μιας λαϊκής επανάστασης, διαγραμμένος από το κομμουνιστικό κόμμα Αλγερίας, παράτολμος φιλόσοφος και παθιασμένος δημοσιογράφος, πεισματάρης ουμανιστής, αυστηρός και αισθησιακός, συγγραφέας και λάτρης του αλκοόλ και των γυναικών, μια καθάρια προσωπικότητα που μαχόταν ενάντια στα μαζικά και τερατώδη γεγονότα εκείνης της εποχής. Το σκεπτικό του «η εξέγερση είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Αποδοχή ή εξέγερση, έτσι κι αλλιώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη ζωή» μαρτυρά τον επαναστατικό του χαρακτήρα.
Έδωσε την απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας «αν τη ζωή αξίζει να τη ζει κανείς ή όχι» με την ταραχώδη ζωή του και το έργο του, που τον οδήγησαν από τις φτωχογειτονιές του Αλγερίου στο Νόμπελ λογοτεχνίας του 1958.
Φοιτητής φιλοσοφίας στο Αλγέρι, μελετά τον Χέγκελ και τον Άγιο Αυγουστίνο, ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις με ερασιτέχνες ηθοποιούς και γράφει θεατρικά που προπαγανδίζουν την Κοινωνική Επανάσταση όπως την «Εξέγερση στις Αστούριες».
Καθώς ξεσπάει η Ισπανική Επανάσταση και ο Φασισμός κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη, ο Καμύ ταξιδεύει, δημοσιογραφεί υπέρ των φτωχών αυτοχθόνων της Αλγερίας και γράφεται στο κομμουνιστικό κόμμα για να διαγραφεί λίγο μετά ως «τροτσκιστής προβοκάτορας», λόγω των άρθρων του κατά του πολέμου.
Διαβάζει Νίτσε και του γεννιέται η ιδέα να γράψει τον «Μύθο του Σίσυφου». Ένας καθημερινός καβγάς αποίκων με Άραβες στην πόλη Οράν του δίνει την ιδέα και γράφει τον «Ξένο». Κατά την διάρκεια του πολέμου βρίσκεται στο Παρίσι και συμμετέχει στην Αντίσταση ως συντάκτης της παράνομης «Compat». Βιώνει τον πόλεμο και την Αντίσταση και γράφει την «Πανούκλα» ως υποχρέωση αντίστασης του ανθρώπου σε κάθε είδους ολοκληρωτισμό. Τον χειμώνα του 1941, γράφει το θεατρικό «Καλιγούλας» και την «Πτώση», ενώ ανάμεσα στις σκέψεις του στο κατεχόμενο από τους ναζί Παρίσι μονολογεί και γράφει: «Μέχρι τώρα ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και πάντα το έκανα. Τώρα έχω την εντύπωση πως χάνω το παιχνίδι. Νοιώθω πως κάτι με κατατρώει, πως με βάζει σε μια γυάλα, πως σιγά-σιγά με κυριεύει, σαν να χάνω όλη μου τη ζωή –απλώς λόγω εξάντλησης, όπως αν εγκατέλειπα σε έναν αγώνα πυγμαχίας».Μετά την απελευθέρωση είναι διάσημος ως συγγραφέας αλλά απομονωμένος από πολιτικές ομάδες και λογοτεχνικούς κύκλους. Γράφει ένα από τα πιο σπουδαία έργα του «Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος», δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, αρνείται κάθε σχέση με τους υπαρξιστές και πολιτικά απορρίπτει τόσο το Ντε Γκολ όσο και τον Στάλιν. Τα έργα του παίζονται στα θέατρα, αλλά πολλά του δοκίμια λοιδορούνται από την αριστερή διανόηση, όπως και η άκαμπτη στάση του στο ζήτημα της Αλγερίας, που είναι η ειρηνική συνύπαρξη Γάλλων και Αλγερινών σε ένα καθεστώς Ελευθερίας.
Στις 3 Ιανουαρίου του 1959 σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό, την στιγμή που είχε τα χειρόγραφα ενός ημιτελούς έργου, με τον τίτλο «Πρώτος Άνθρωπος». Τραγική ειρωνεία ότι στο δοκίμιο που έγραψε για το παράλογο, με εκδότη τον Γκαλιμάρ, έγραφε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο παράλογο από τον θάνατο σε ένα τροχαίο ατύχημα. Οδηγός του αυτοκινήτου, ο γιος του Γκαλιμάρ, που χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου και προσκρούει σε ένα δέντρο.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

ΛΑΪΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ, ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ.

Τελευταία πάει να γίνει συχνό φαινόμενο. Οπαδοί μας, μετά από άσχημες εμφανίσεις της ομάδας μας, κατευθύνονται έξω από τα αποδυτήρια του γηπέδου με σκοπό να λογοδοτήσουν οι ποδοσφαιριστές μας στους φιλάθλους μας και όχι στη διοίκηση. Μετά την ήττα στο προχθεσινό ματς με τον Αστέρα Τρίπολης, ένας μεγάλος όγκος οπαδών του Άρη, που παρακολούθησε το παιχνίδι, βγήκε αμέσως έξω από το γήπεδο. Παράλληλα ακριβώς μπροστά στα αποδυτήρια, διμοιρίες των ΜΑΤ είχαν δημιουργήσει «τείχος», ώστε να μην μπορεί κανένας να πλησιάσει στην είσοδο τους. Την ίδια στιγμή και όσο περνούσε η ώρα, ο κόσμος αυξάνονταν ολοένα και περισσότερο. Οι περισσότεροι βρέθηκαν στο σημείο για να αποδοκιμάσουν τους παίκτες του Άρη. Μια μικρή μερίδα οπαδών ωστόσο, άνοιξε «πυρ» με την αστυνομία πετώντας γυάλινα μπουκάλια προς την μεριά της και «φωταγωγώντας» αρκετούς κάδους. Αυτό συνέβαινε για αρκετή ώρα, με τα ΜΑΤ να αντιδρούν κάποια στιγμή, κάνοντας το γνωστό… «ντου» για να τους απομακρύνουν με ρίψη δακρυγόνων ακριβώς στη μέση της θύρας 2. Ακαριαία η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική, με τον κόσμο των «κίτρινων» που έβγαινε εκείνη την ώρα από την Θύρα 2 και την Θύρα 3 και ο οποίος δεν συμμετείχε στα επεισόδια, να προσπαθεί να καλύψει τα πρόσωπα του για να μην εισπνεύσει της χημικές ουσίες. Να τονίσω οτι αυτοί που βγαίνοντας από το γήπεδο δέχονται τις χημικές μπόχες των μπάτσων και αντί να αντιδράσουν πηγαίνουν στα σπίτια τους, είναι άξιοι της μοίρας τους. Υποτακτικοί, νομιμόφρονες που δέχονται αδιαμαρτύρητα κάθε είδους καταστολή και προσβολή από κάθε τύπο εξουσιαστή, δίνοντας το δικαίωμα στον στρατό κατοχής της Δημοκρατίας να επαναλάβει άφοβα παρόμοια περιστατικά στο μέλλον…
Στη συνέχεια τα ΜΑΤ επέστρεψαν στη θέση τους έξω από τα αποδυτήρια, για να φύγουν και πάλι τρέχοντας λίγα λεπτά αργότερα μετά από κλήση για επεισόδια στην οδό Γιάννη Αγγέλου. Μετά από κάποια διάστημα τα επεισόδια μεταξύ οπαδών και αστυνομίας σταμάτησαν και τα πράγματα, όσον αφορά το «κομμάτι» αυτό, ηρέμησαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι φωνές και οι αποδοκιμασίες να ακούγονται ολοένα και πιο δυνατά, με ορισμένους αγανακτισμένους φίλους των «κίτρινων» να είναι στη κυριολεξία εκτός εαυτού και να «κατεβάζουν»… ότι τους ερχόταν στο κεφάλι. «Ντροπή σας…άχρηστοι…οποίος δεν μπορεί να πάει σπίτι του…μάθετε που παίζεται…πάλι δεν θα μπορούμε να κοιμηθούμε το βράδυ…», ήταν μερικές από τις λέξεις και τις φράσεις που ακούστηκαν από το εξαγριωμένο πλήθος.Στη συνέχεια των παραπάνω γεγονότων, χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός οπαδού… «Τέρμα τα κλάμπ, τέρμα τα μπουζούκια. Από αύριο θα είστε προπόνηση, σπίτι, σπίτι προπόνηση και σουβλάκια θα παραγγέλνετε με deliveri…και την Κυριακή θα πηγαίνετε εκκλησία. Κανένας σας δεν θα βγαίνει έξω από το σπίτι του. Όποιον δούμε από εδώ και στο εξής έξω σε κλάμπ και μπουζούκια θα…». Λόγια γεμάτα αλήθειες και τα οποία για πρώτη φορά ακούστηκαν δυνατά.Λόγο της κατάστασης που επικρατούσε έξω από τα αποδυτήρια, η ασφάλεια των «κίτρινων» σε συνεργασία με την αστυνομία αναγκάστηκαν να καταστρώσουν νέα πλάνα, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα έφευγαν οι δύο ομάδες από το γήπεδο. Τελικά το λεωφορείο που θα μετέφερε την αποστολή του Αστέρα, παρέλαβε το «συγκρότημα» της Αρκαδίας από την οδό Μάνθου Ματθαίου(πίσω από την Θύρα 1), ενώ αυτό του Άρη από την Αλκμήνης. Η αποστολή του ΑΡΗ αποχώρησε από το γήπεδο από την οδό «Αλκμήνης» για να αποφύγει το εξαγριωμένο πλήθος. Ωστόσο περίπου 30 οπαδοί των «κίτρινων» «ψυλλιάστηκαν» την αλλαγή…και βρέθηκαν στο σημείο την στιγμή που οι παίκτες είχαν επιβιβαστεί ήδη στο λεωφορείο. Αμέσως ξεκίνησαν τα «γαλλικά», «ντύνοντας» τους παίκτες με διάφορα «κοσμητικά» επίθετα. «Άλλοι δεν έχουν να φάνε και οι δικές σας τσέπες είναι γεμάτες…Λαμπριάκο, Σηφάκη κάντε κάτι για να καταλάβουν που βρίσκονται…», ήταν κάποια από τα λόγια που ακούστηκαν από τους αγανακτισμένους φιλάθλους. Με αφορμή λοιπόν το παραπάνω σκηνικό, ορισμένοι ποδοσφαιριστές τράβηξαν τις κουρτίνες του λεωφορείου, με αποτέλεσμα αυτό να εξαγριώσει ακόμα περισσότερο τους φιλάθλους. Παράλληλα ένας οπαδός την ώρα που έφευγε το λεωφορείο, έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτονόμισμα και το κουνούσε στους παίκτες.

Στον σύγχρονο αθλητισμό, όπου η ιστορία των ομάδων και η εξέλιξή της έχει γίνει επιχείρηση από διάφορους Κόντηδες, Π.Α.Ε., επενδυτές, χορηγούς, αρχισυνδεσμίτες, προέδρους, παράγοντες (ακόμα και «δημοκρατικά εκλεγμένους»), στημένων και μιλημένων ματς, αετονύχηδων, στοιχημάτων εσωτερικού και εξωτερικού, καριερίστες ποδοσφαιριστές του «σήμερα εδώ και αύριο εκεί», «δούναι και λαβείν» εκατομμυρίων ευρώ… υπάρχουν και κάποιοι ρομαντικοί και υγιείς ακόμα, σε πείσμα των καιρών, που σκέφτονται απλά και συναισθηματικά με μόνο κριτήριο την ανιδιοτελή αγάπη στην ομάδα τους. Καθόλου αμελητέα ποσότητα μεν, ανοργάνωτοι δε. Έχουν κάθε δικαίωμα να παρέμβουν όπως αυτοί επιλέξουν… Αυτοί που πρέπει να λογοδοτήσουν ας αρχίσουν να μαζεύουν της βαλίτσες τους. Ο ΑΡΗΣ είναι ιστορία και ιδέα και όχι επιχείρηση. Μακρυά από τον ΑΡΗ.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΕΛΠΙΔΑ. NO MODERN FOOTBALL. Ο ΑΡΗΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥ.

ΟΠΑΔΙΚΑ ΝΕΑ

- Εξαιτίας των ρατσιστικών συνθημάτων εναντίον του ποδοσφαιριστή της Ίντερ Μπαλοτέλι, από διάφορους οπαδούς ομάδων στην Ιταλία, με τελευταίο κρούσμα αυτών της Κάλιαρι και ενόψει του ματς Γιουβέντους – Ίντερ (οι οπαδοί της Γιούβε και παλαιότερα είχαν ειρωνευτεί με ανάλογα συνθήματα τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή), οι ποδοσφαιρικές αρχές στην Ιταλία δίνουν το δικαίωμα στους αρχηγούς των ποδοσφαιρικών ομάδων, να εισηγούνται διακοπή του ματς, σε περίπτωση που ακουστούν ρατσιστικά συνθήματα εναντίων ποδοσφαιριστών. Η πανούκλα ενός υφέρποντος κοινωνικού ρατσισμού έχει μεταφερθεί εδώ και χρόνια και στους αθλητικούς χώρους. KICK OUT RACISTS.
- Πριν λίγες βδομάδες χιλιάδες οπαδοί ομάδων στην Ιταλία πραγματοποίησαν κοινή πορεία στην Ρώμη ενάντια στο μέτρο «ταυτότητας (φακέλωμα) των φιλάθλων» (κυρίως στα εκτός έδρας ματς) της ιταλικής ομοσπονδίας και του ιταλικού κράτους (tessera del tifosso). Μετά την δυναμική πορεία στο κέντρο της Ρώμης, το μέτρο φαίνεται οτι θα μείνει μόνο στα χαρτιά. Καλή κίνηση για εφαρμογή και στα ελληνικά δεδομένα...
- 6 Δεκεμβρίου 2009. Στον ποδοσφαιρικό αγώνα στο ΟΑΚΑ μεταξύ Παναθηναϊκού και Ατρόμητου, κατά την διάρκεια του ημιχρόνου και στον προαύλιο χώρο έξω από το στάδιο, οπαδοί του Ατρόμητου και του Παναθηναϊκού επιτίθενται στις δυνάμεις των ΜΑΤ, δίνοντας μια άλλη διάσταση στις «λογικές» που θέλουν τους οπαδούς διαχωρισμένους με έχθρες και αντιπαλότητες. Τα επεισόδια έχουν ως αποτέλεσμα να διακοπεί ο αγώνας για 35 λεπτά περίπου λόγω των χημικών της αστυνομίας, κάνοντας τους ρουφιανοδημοσιογράφους να μιλούν για «ξένα προς τον αθλητισμό εξτρεμιστικά στοιχεία, που αποκόπηκαν από την μάζα των διαδηλωτών στο κέντρο της Αθήνας και ήρθαν στο Μαρούσι για να επιτεθούν στους αστυνομικούς»!!! Το όργιο παραπληροφόρησης δεν έχει όρια. Οι υποτακτικοί της Εξουσίας δεν αντέχουν να βλέπουν την πραγματικότητα που δείχνει ότι και στα γήπεδα υπάρχει σημαντική μερίδα κόσμου που έχει συνειδητοποιήσει την κοινωνική κατάσταση, προσπαθεί να ξεπεράσει τις επίπλαστες αντιπαλότητες και να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης –επετειακό στην συγκεκριμένη περίπτωση.
- Σε πολλά ματς της Ά και ΄Β εθνικής, στις 5 και 6 Δεκεμβρίου, φωνάζονται συνθήματα μνήμης και απλώνονται πανό με ανάλογο περιεχόμενο για την περσινή 6η Δεκέμβρη. Αξιέπαινη η κίνηση από οπαδούς του Παναθηναϊκού, της Άεκ, του Ατρομήτου, του Πάοκ, του Ηρακλή, των Ιωαννίνων, της Λάρισας, του Εργοτέλη, του Λεβαδειακού, της Παναχαϊκής κ.λπ. Αξιόλογο κείμενο υπάρχει και στην σελίδα του Super-3 στις 6/12/09, στην κατηγορία «Νέα συνδέσμων» : http://www.super3.gr/news_article.asp?id=7171
- Στο προχθεσινό ματς του Καυτατζογλείου μεταξύ Ηρακλή και Παναθηναϊκού, προς το τέλος του ματς, οπαδοί του Ηρακλή επιτίθενται με πέτρες, ξύλα και …καρώτα (!!!) στους Security του γηπέδου και συγκρούονται με τα ΜΑΤ και ομάδες Ζήτα έξω από το στάδιο. Παράλληλα και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που παραμένουν στο γήπεδο πριν την αποχώρησή τους, συγκρούονται και αυτοί με τα ΜΑΤ. Ένας ανήλικος οπαδός του Ηρακλή συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι πετούσε πέτρες στους αστυνομικούς. ΛΕΥΤΕΡΙΑ.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του ΕΞΕΓΕΡΤΗ

Σκουπίδια, παντού. Ειδικοί φρουροί, με εξάρτηση που θυμίζει Star Wars κόβουν βόλτες ή αράζουν στις γωνίες κοιτάζοντας βλοσυρά τους περαστικούς. Αυτοί, σε κατάσταση μόνιμου άγχους περπατάνε γρήγορα για να προλάβουν ποιος ξέρει τι, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο κάθε τόσο και μουρμουράνε βρισιές μέσα από τα δόντια τους. Βιαστικοί ταξιτζήδες στοιβάζουν επιβάτες μέσα στα αυτοκίνητα τους, φωνάζουν από το παράθυρο Πατήσια, Παγκράτι, Δάφνη, Νέα Σμύρνη…
Η μέρα έχει ξεκινήσει πολύ νωρίς, όπως κάθε μέρα στην Αθήνα, με εκατοντάδες παππούδες και γιαγιάδες να συγκεντρώνονται από τις 5 το πρωί έξω από τα καταστήματα του ΙΚΑ για να πάρουν το χαρτάκι προτεραιότητας όσο γίνεται πιο γρήγορα μπας και ξεμπερδέψουν μια ώρα γρηγορότερα.
20 σχεδόν χρόνια «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης δεν κατάφεραν να αποδώσουν στα «τιμημένα γηρατειά» καμία αξιοπρέπεια ουσίας στην καθημερινή ζωή.
Αν μπορούσες να βάλεις ένα μαγικό μικρόφωνο πάνω από την πόλη για να ακούσεις τη βοή των ανθρώπων δύσκολα θα ξεχώριζες κάποια καλημέρα.
Η τεράστια πλειοψηφία των λέξεων που ίπτανται σαν τρομαγμένες φτερωτές κατσαρίδες είναι «μαλάκα» «άντε γαμήσου ρε» «στο διάολο από δω» «τι θε ρε; τρέχει τίποτα; ε; ε;» . Ένα απέραντο πλήθος που ψοφάει για καυγά, που ψάχνει αφορμή να εκτονώσει απέραντα κι ανομολόγητα νεύρα.
Μίλησα πριν για τα «τιμημένα γηρατειά» και θυμήθηκα τα περίφημα «περήφανα νιάτα». Τα τσαλαπατημένα. Τα αφημένα αιωνίως αναλφάβητα στα δόκανα ενός συστήματος «Παιδείας» που ξέρει να παράγει υπάλληλους, υποτακτικούς, υπανάπτυκτους, υπηρέτες και μονοφωνικούς άναρθρους πεισματάρηδες. Κυρίως κωφούς αφού ουδέποτε διδάχθηκαν να ακούν κάτι άλλο πέραν της φωνής τους.
Κατʼ εικόνα και ομοίωση της πλειοψηφίας των δασκάλων τους και εκείνων που έπλασαν τους δασκάλους τους.
Ένα πλήθος. Ένα τεράστιο συνονθύλευμα φαρμακωμένο διαχρονικά με δικτατορίες, εμφύλιους, προδοσίες, διαψεύσεις ονείρων.
Λοβοτομημένο με life style και με τη ζωή του να είναι διαρκώς μετατεθειμένη στη θέα της ζωής των δήθεν λαμπερών Άλλων , όλων αυτών που καθιέρωσε η «κουλτούρα» της ΠΑΣΟΚικής ευτυχίας της δεκαετίας του 90.
Οι γκλαμουράτοι του Κωστόπουλου η ανατολή του Θέμου και του Μάκη, των μηδενιστών ιδεολογοχαβαλέδων και των λαϊκών Ζορό.
Μέσα σε αυτή την ωραία και πανηγυρική ατμόσφαιρα το 85 δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτεζάς ετών 15 από τον Μελίστα και το αίμα του σκεπάστηκε γρήγορα, πνίγηκε στα σκάνδαλα της εποχής, στις κούτες των πάμπερς με τα φράγκα του Κοσκωτά, υπό τον ήχων των τσιφτετελιών και των σκυλάδικων που ανακηρύσσονται από τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο «πολιτιστικά κέντρα του λαού».
Παράλληλα, δεν ξέρω ποιοι, πως και γιατί τα Εξάρχεια βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη υπό κατοχή. Με τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, τον Στρατηγό Δροσογιάννη, κάποιοι αποφασίζουν να εκκαθαρίσουν την περιοχή.
Μέσα σε λίγους μήνες, η πρέζα κυκλοφορεί πιο άνετα από ποτέ. Το εμπόριο, κυριολεκτικά υπό τα βλέμματα των «οργάνων της τάξεως».
Υπόβαθρο σε όλα αυτά, μια νεολαία, τότε απομακρυσμένη από την Αριστερά καθώς το ΚΚΕ φρόντισε από νωρίς στη Μεταπολίτευση να αποχυμώσει τα πάντα και να χρησιμοποιήσει τους νεολαίους είτε σαν αφισοκολλητές είτε σαν ιδεολογικούς μπάτσους.
Και με τα νέα κινήματα ακόμα στα σπάργανα.
Μια κοινωνία, άνω κάτω. Ασπόνδυλη, σπασμωδική, με μειοψηφίες φωτεινές και τραγικά μόνες και σιωπηρές.
Χρηματιστήρια, διαπλοκές, Ολυμπιακοί Αγώνες, Νέα Τζάκια, απίθανη διασπάθιση χρήματος, απίστευτες σπατάλες των Κοινοτικών Κονδυλίων με τα λεφτά να χάνονται στο δρόμο και πολλούς κολλητούς να πλουτίζουν από τη μια μέρα στην άλλη.
Η συνείδηση που αναπνέει πια, είναι αυτή της προδοσίας. Των διαψευσμένων ονείρων για άλλη μια φορά. Καθώς, μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι πολλοί, οι βουβοί, οι ανώνυμοι, ακόμα δεν έχουν νιώσει τη ζωή τους να αναβαθμίζεται στο ελάχιστο. Η μοναδική ελληνική γραφειοκρατία, ίδια και απαράλλακτη είναι πάντα εκεί σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής και μοιάζει να έχει κατασκευασθεί επίτηδες για να εξευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Πριν από ένα χρόνο, στις 15 Νοεμβρίου έγραφα στην εφημερίδα μεταξύ άλλων:
«Και αν τότε είχες απέναντι το απόλυτο μαύρο, τον ταυτοποιημένο φασισμό, τώρα, με όλες τις παραλλαγές του γκρίζου τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, πολύ πιο μπερδεμένα, πολύ πιο δυσανάγνωστα
Ακόμα και στο Wall των Pink Floyd που εξέφρασε μία ολόκληρη γενιά, ο ουρανός ήταν ευδιάκριτος πάνω από τον τοίχο. Ήξερες, καταλάβαινες γιατί έπρεπε να τον γκρεμίσεις.
Τώρα;

Τώρα, μοιάζει το γκρέμισμα αναγκαίο όπως πάντα, αλλά ο ορίζοντας είναι αόρατος. Ανύπαρκτος. Χτισμένος, ακόμα και αυτός.
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Τι ωραίο που ακούγεται ε;
Μα είναι, να το πω έτσι, η δουλειά, το καθήκον κάθε νέας γενιάς η Ρήξη.
Αλλιώς τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, ακόμα και αν, σε αυτό το «μπροστά» είναι το χείλος του γκρεμού.»
Το άρθρο, είχε τον τίτλο «Χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε και ελευθερία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» .
Από ένα εκπληκτικό σύνθημα που είχα δει στην Αθήνα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου, και που είχε φανεί σαν το μόνο ζωντανό «κάτι» που είδα εκείνες τις μέρες στην πόλη.
Και, στην τελευταία παράγραφο έγραφα τότε- 15 Νοεμβρίου του 2008:
«Τελειώνω και στην τελευταία αράδα νιώθω έντονα την ανάγκη να το πω ξανά, ίσως πιο καθαρά: Είναι τσουνάμι αυτό που θα έρθει. Δεν ξέρω ποιο "τεκτονικό" ρήγμα θα προκαλέσει τον κοινωνικό σεισμό, αλλά αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι εκτός ελέγχου. Θα είναι η μαζεμένη, η αθροισμένη οργή για την ξεδιάντροπη κοροϊδία πολλών, πάρα πολλών χρόνων. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα μυρίζει μπαρούτι.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει, έχει μάλλον χάσει κάθε αίσθηση με την πραγματικότητα..»
Μέσα στο μυαλό μου είχα μαζεμένα τα Βατοπέδια, τα κατακαμένα δάση, τα δομημένα ομόλογα, το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, την περίοδο του Χριστοδουλικού σκοταδισμού, την εξάπλωση του Καρατζαφερικού φασιστικού καρκινώματος, τα διαλυμένα Πανεπιστήμια, τους τεμπέληδες της άγονης πια ελληνικής κοιλάδας, τους χιλιάδες βολεμένους αργόμισθους των κομματικών διορισμών, τον διάχυτο αλλά χωρίς διοχέτευση ηλεκτρισμό χιλιάδων νέων ανθρώπων ζυμωμένων μέσα στην απαξία των πάντων-και πως αλλιώς δηλαδή;
Και ήρθε η σφαίρα του Κορκονέα. Μια σφαίρα εκτοξευμένη χρόνια πριν που τρύπωσε στο δικό του περίστροφο για να βρει τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Φόνος εξ αμελείας;
Όχι. Φόνος «εκ προθέσεως συστήματος». Ενός ολάκερου συστήματος που λειτουργεί ευνουχιστικά και δολοφονικά γιατί μόνο έτσι ξέρει να υπάρχει.
Και έγινε εν μία νυκτί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ερήμην του, άθελά του, ο Εξεγέρτης.
Μπήκε μπροστά σε όλα όσα ακολούθησαν. Ήταν στην κεφαλή κάθε πορείας. Και δεν ήταν ένας.
Η Κορκόνια σφαίρα τον πολλαπλασίασε σε χιλιάδες Αλέξανδρους που ενώθηκαν με τη μοναδική αλήθεια που μπορεί να γεννήσει η οργή ενός πολύ νέου ανθρώπου που νιώθει όχι απλά αδικημένος αλλά προσβεβλημένος στην ίδια του την ύπαρξη.
Την αλήθεια που έστω και τυφλά ζητά το αυτονόητο: Να ζήσει. Όχι να επιβιώσει.
Το λαμπαδιασμένο δέντρο του Συντάγματος, καίει ακόμα.
Μόνο που φέτος, η οργή, θα είναι ένα χρόνο μετά.
Φέτος, στις 6 Δεκεμβρίου, στου Αλεξάνδρου του Εξεγέρτη, ο πήχης πρέπει να ψηλώσει.



(Κείμενο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΗΤΤΑ (Κύπρος) αναρτημένο στο TVXS.GR)

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

REMEMBER...

REMEMBER REMEMBER THE 6TH OF DECEMBER



Αν είχα χρόνο...
Αν μ' άφηνε ο θανατος που κανείς δεν σταμάτησε...
Αν μπορούσα να σας πώ...
Πεθαίνω. Όμως εσείς ζείτε.

Δικαιώστε με. Πείτε για μένα.
Προ πάντων στους ανύποπτους. Σε κείνους που δεν ξέρουν...
Οι φίλοι μου με λένε πρίγκηπα.
Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι το όνομά μου θα επικρατούσε τόσο πολύ στον κόσμο.
Αυτοί οι πρίγκηπες πεθαίνουν αθώοι,
δολοφονημένοι σε μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.



ΛΑΕ ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ



ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ


ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΛΑΕ ΧΤΥΠΑ



ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ
ΚΑΙ ΤΟΥΤΟΣ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΑΜΕ ΡΕ ΜΑΓΚΑ...

Αυτό είναι το μόνο εμβόλιο που σκοτώνει τον ιό των χοίρων!
Today pigs tomorrow bacon!
Αυτές τις μέρες ας τιμήσουμε τον Αλέξανδρο δίνοντας στο σύστημα μια απάντηση που θα την θυμάται και θα την τρέμει για καιρό Οι συναινέσεις τελείωσαν, ας τελειώσει επιτέλους και η εθνική συμφιλίωση.
Μαζί με τον Αλέξη κηδεύσατε και την εύθραυστη σας κοινωνική ειρήνη
Άλλωστε οι κρατιστές γνωρίζουν ότι εδώ και καιρό ο χρόνος μετράει ανάποδα
Οι μέρες της αφθονίας τους τελειώνουν...

6/12/08 15 ΧΡΟΝΩΝ ΝΕΚΡΟΣ-ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΝΧΩΡΟΥΜΕ